Rozdział 1. Nowy początek

„Nadzieja jest dostępna dla wszystkich.
Nawet ci, którzy nic nie mają, wciąż mają nadzieję.” Tales z Miletu

~*~

Białe pawie.

Biały bez.

Białe tulipany.

Ogród cały skąpany w bieli.

Lucjusz zawsze miał obsesję na punkcie bieli. Zabawne. Biel jest symbolem czystości, niewinności. A nasze życie… no cóż, niewinne to ono nie było.

Od dwudziestu minut stałam w ogrodzie, obserwując ptaki, wsłuchując się w szum fontanny oraz rozmyślając o tym, co się stało z moim życiem.

Przecież miało być tak pięknie. Razem z Lucjuszem mieliśmy wieść szczęśliwe, spokojne życie. Tego oboje pragnęliśmy. Cóż… ja tego pragnęłam. Okazało się bowiem, że mój mąż ma zupełnie inne priorytety. Przez swoją fascynację czarną magią ściągnął na nas plagę nieszczęść. Lata strachu, setki nieprzespanych nocy, ciągły lęk o życie tych, których kocham. Właśnie to przyniosło mi małżeństwo z Lucjuszem. Oczywiście bywały też wspaniałe, szczęśliwe momenty. Jak narodziny Dracona, czy nasz ślub, ale tych złych chwil było dużo więcej.

Myślałam o tym, co działo się u mojego jedynego syna. Czy był szczęśliwy? Czy dokonywał właściwych wyborów? Czy był dobrym człowiekiem? I wreszcie, czy chciał się ze mną zobaczyć? Czy był na to gotowy? Wyobraziłam sobie, że znów trzymam go w swoich ramionach, że podaję mu rano śniadanie, że po raz ostatni odprowadzam go na King's Cross.

Lubiłam odprowadzać go na pociąg. Zawsze byłam wtedy smutna, wiedząc, że minie trochę czasu, zanim znowu go zobaczę, ale on był wtedy taki szczęśliwy. Mógł poczuć się dorosłym, a ja nie byłam w stanie przy nim płakać. Robiłam to zawsze po powrocie do pustego domu. Tak, portrety w naszym domu często słyszały mój szloch. Z czasem nauczyły się nie pytać, co tym razem się stało.

Nagle poczułam na swoim ramieniu ciężką dłoń. Odwróciłam się przerażona. Nie spodziewałam się tutaj nikogo, a tym bardziej jego.

– Wszystko w porządku? – spytał Lucjusz.

Nie odpowiedziałam. Czy było w porządku? Nie. Od roku nie widziałam mojego syna, moja siostra nie żyła, a z drugą nie rozmawiałam od przeszło 25 lat. Byłam samotna. Moje małżeństwo już prawie nie istniało, a ja nie miałam ani ochoty, ani siły, żeby je ratować. W dodatku mój mąż zdawał się w ogóle tego nie zauważać.

– W jak najlepszym – odpowiedziałam w końcu i uśmiechnęłam się sztucznie. Te sztuczne uśmiechy miałam doprowadzone do perfekcji.

– Narcyzo, proszę, nie okłamuj mnie. – Usłyszałam w jego głosie smutek. Czyżby jednak czegoś się domyślał? – Widzę, że coś jest nie tak.

– Bystry jesteś – mruknęłam pod nosem tak, żeby mnie nie usłyszał. – Przecież powiedziałam, że wszystko jest w porządku – dodałam chyba trochę za szorstko.

Lucjusz zaczął głośno oddychać. Widocznie usiłował pokonać gniew.

– Dokąd to wszystko zmierza? – spytał, nie patrząc na mnie, lecz na drzewa.

– Do jesieni – odpowiedziałam. Doskonale wiedziałam, że nie o to mu chodziło, ale czułam dziką satysfakcję, wprawiając go w złość. Przez tyle lat byłam na dalszym planie. Nie przejmował się tym, co czuję. Wcześniej wydawało mi się, że moja miłość wystarczy, że mogę kochać za nas dwoje. Przez jakiś czas to nawet działało, ale w końcu dotarło do mnie, że oszukiwałam samą siebie.

– Dlaczego mi to robisz? Dlaczego, chociaż raz, nie powiesz mi, co tak naprawdę czujesz? – spytał.

– Chcesz wiedzieć, co czuję? Naprawdę? Nagle zaczęło cię to obchodzić? – wybuchłam. – Nie możesz już sobie pozabijać ani nikogo potorturować dla swojego Pana, więc nagle przypomniałeś sobie, że masz żonę?!

– Doskonale wiesz, że to nie tak. I nikogo nie zabijałem, to była specjalność twojej siostry! – odpowiedział krzykiem.

– Więc chcesz powiedzieć, że przez te wszystkie lata nikogo nie zabiłeś? A Trawersowie zmarli na groszopryszczkę?!

– Dobrze! Niech ci będzie, zabijałem! Ale nie jestem z tego dumny! A twoja siostra…

– Bella nie żyje!

– Dostała to, na co zasłużyła!

– Jak śmiesz?! – krzyknęłam i wstałam wściekła. – A co, gdyby ktoś tak powiedział o tobie?! Albo… albo o Draconie?! – Ostatnie słowo wykrzyknęłam ze łzami w oczach. Ostatnio każda myśl o nim kończyła się moim płaczem.

– Więc o to chodzi?! O Dracona, tak?! Doskonale wiesz, dlaczego nie jest tutaj mile widziany. Narcyzo, spójrz prawdzie w oczy! On umawia się ze szlamą!

Tego było za wiele.

– NIGDY–WIĘCEJ–NIE–UŻYWAJ–TEGO–SŁOWA–W–MOJEJ–OBECNOŚCI! – wysyczałam, kładąc nacisk na każde słowo.

– Bo co? Nagle stałaś się zwolenniczką szlam?! – zaśmiał się.

– Doskonale wiesz, o co mi chodzi!

– Tak! Święta Narcyza, patronka szlam i mugoli!

Wymierzyłam mu policzek. Widziałam w jego spojrzeniu dezorientację i zaskoczenie. Przez chwilę byłam z siebie dumna, ale potem… po prostu coś we mnie pękło. Ruszyłam przed siebie i weszłam do lasu. Wiedziałam dokąd iść. Przedzierałam się przez krzaki, które raniły moje ręce i twarz, ale nie zwracałam na to uwagi. W końcu, po pięciu minutach biegu, byłam na miejscu. Spojrzałam na piękny, wielki, okazały bez. Biały bez. Oparłam się o jego pień, zsunęłam na ziemię i zapłakałam. Byłam tak bardzo nieszczęśliwa.

Nie wiem, ile płakałam. W pewnym momencie po prostu zabrakło mi łez. Siedziałam, więc pod tym głupim drzewem, chowając twarz w dłoniach. Nie chciałam wracać do domu. Nie chciałam i nie byłam na to gotowa.

– Narcyzo… – usłyszałam za sobą głos Lucjusza. Przestraszyłam się, bo nie usłyszałam, kiedy przyszedł. – Przepraszam.

Odwróciłam głowę i spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami, wciąż siedząc na ziemi.

– To chyba ja powinnam cię przeprosić – powiedziałam z nutką szyderczości w głosie.

– Nie masz powodu do przeprosin. Byłem głupcem. Byłem tak wielkim głupcem. Kiedy uciekłaś… – głos zaczął mu się łamać. – Tak bardzo się bałem. Szukałem cię, wołałem. Bałem się, że już cię nie znajdę, że odeszłaś.

Milczałam. Czy mówił prawdę? Bał się tego, że mnie stracił, czy tego, co powiedzą inni? Nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie.

– Narcyzo, przepraszam – powtórzył.

– Za co? – spytałam. – Czy ty w ogóle wiesz, co się stało?

– Ja… obraziłem cię i bardzo tego żałuję – słyszałam skruchę w jego głosie, ale wiedziałam, że nie ma pojęcia, co takiego zrobił. Postanowiłam mu pomóc.

– Nie zwracałeś na mnie uwagi, Lucjuszu – powiedziałam. – Patrzyłeś na mnie, ale mnie nie widziałeś, nie zauważałeś. Jakbym w ogóle nie istniała. Raniłeś mnie każdego dnia. Jak mam o tym zapomnieć?

– Wybacz mi. Błagam. Ja cię kocham, Narcyzo.

– A co, jeśli ja już nie potrafię kochać ciebie?

– Ja… wiem, że jest źle, ale nie możesz z nas zrezygnować.

Przez chwilę na mnie patrzył, a potem upadł przede mną na kolana. Tego się nie spodziewałam.

– Proszę, Narcyzo! – złapał mnie za rękę. Chciałam ją zabrać, ale nie potrafiłam. Nie mogłam. Po prostu… przez chwilę miałam wrażenie, że może nam się udać, że możemy znów nauczyć się kochać. – Jesteś miłością mojego życia. Nadajesz mu sens. Ty… Ty jesteś sensem mojego życia. Jedyne, czego pragnę, to ty.

– To, co mówisz, jest naprawdę piękne, ale same słowa nie są w stanie naprawić naszych relacji. Potrzebuję znaku, że coś się zmieni, Lucjuszu. Potrzebuję jakiejś nadziei.

– Zrobię wszystko, co zechcesz. Co tylko sprawi, że będziesz szczęśliwa.

Zastanowiłam się. Tak naprawdę, chciałam tylko jednej rzeczy.

– Jedyną rzeczą, jakiej naprawdę pragnę, jest spotkanie z naszym synem – oznajmiłam.

Przez chwilę milczał. Wiedziałam, że to dla niego trudne. W końcu Draco złamał najważniejszą zasadę rodu Malfoyów: nigdy nie zadawaj się z nikim, kto nie jest czystej krwi.

– Zobaczę, co da się zrobić. Ale niczego nie obiecuję, Draco jest dobry w czarach i wie jak się ukryć, tak, żeby nikt go nie znalazł. Ma to z resztą po tobie.

– Samymi komplementami nie sprawisz, że o wszystkim zapomnę – powiedziałam chłodno, ale uśmiechnęłam się lekko. Lucjusz to zauważył.

– Mimo wszystko, będę próbował – odwzajemnił uśmiech i pomógł mi wstać. A kiedy już staliśmy razem, patrząc sobie w oczy, Lucjusz mnie przytulił, a potem jeszcze raz spojrzał mi w oczy i pocałował mnie.

To był dobry pocałunek, jakby mówił: wszystko będzie dobrze.

~*~

Minął tydzień. Rzadko widywaliśmy się przez ten czas z Lucjuszem, ponieważ on prawie nie wracał z pracy do domu. Po rozprawach, kiedy został uniewinniony, dostał posadę w Ministerstwie Magii. Jego szefem był teraz Arthur Weasley. Kiedy mi to powiedział, nie mogłam przestać się śmiać. Trochę się wtedy na mnie obraził. Ale czy ktokolwiek byłby w stanie zachować powagę? Lucjusz twierdził, że to tylko tymczasowe, że nie mogą zatrudnić go na innym stanowisku, ze względu na jego przeszłość. Zawsze jednak wspomnienie o Arturze Weasleyu, którym mój mąż zawsze gardził, jako jego szefie, wywoływało uśmiech na mojej twarzy.

Weszłam do sypialni i od razu zobaczyłam na łóżku żółtą kopertę. Na wierzchu znajdowała się biała karteczka. Wzięłam ją do ręki i wstrzymałam oddech.

W tej kopercie znajduje się adres naszego syna. Użyłem wszystkich wpływów w ministerstwie, żeby go zdobyć. Ja nie jestem jeszcze w stanie się z nim zobaczyć. Mam nadzieję, że rozumiesz.

 Kocham, Lucjusz.

Stłumiłam okrzyk podniecenia. Chwyciłam kopertę i wysypałam jej zawartość na łóżko. W środku znajdowała się druga biała kartka i mniejsza koperta. Najpierw wzięłam do ręki kartkę. Draco mieszkał teraz w Londynie. Uśmiechnęłam się i otworzyłam drugą kopertę. Wyjęłam z niej mały liścik.

Najdroższa Cyziu,

Nigdy nie podziękowałem Ci, za bycie moją ostoją w tych najcięższych czasach. Nie przetrwałbym tego wszystkiego, gdybym nie miał Ciebie. Jesteś najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem i wiem, że na Ciebie nie zasługuję.

Kocham Cię całym sercem,

Lucjusz.

Położyłam się na łóżku i zaśmiałam. Może jednak nie wszystko było stracone?