Rozdział 8. Siostry

Mam wiele wspomnień z dzieciństwa. Zabawy z siostrami, święta, wizyty kuzynów, zwłaszcza Syriusza i Regulusa. Wszystko to składało się na szczęśliwe dzieciństwo. Jednak pozory mają to do siebie, że lubią mylić. I choć wiele było wesołych chwil, tych mrożących krew w żyłach również nie brakowało. Historia którą chcę Wam opowiedzieć, choć widziana oczami pięcioletniego dziecka wydaje się być trochę wyolbrzymiona, to nawet teraz, po tych wszystkich latach, jest wspomnieniem które najbardziej wryło mi się w pamięć.

Kiedy miałam pięć lat, przed naszym domem pojawił się mały szary kot. Mimo iż trudno w to uwierzyć, Bella zawsze uwielbiała zwierzęta. Kiedy więc znalazła pod drzwiami wycieńczonego i ledwo żywego kota, postanowiła że nie spocznie, dopóki go nie wyleczy. Mijały dni, a ona w tajemnicy przed rodzicami opiekowała się małym zwierzęciem. Nigdy nie mogłyśmy zgodzić się co do tego, jak nazwać naszego małego przyjaciela, więc mówiłyśmy na niego po prostu "Kot".

O naszym małym sekrecie nie chciałyśmy powiedzieć Andromedzie, która nigdy nie przejawiała zainteresowania zwierzętami. Nie była to jednak cała prawda. Nie powiedziałyśmy jej o Kocie, ponieważ bałyśmy się, że powie rodzicom, a tego nie chciałyśmy najbardziej ze wszystkiego. Musicie bowiem wiedzieć, że nasze relacje z Andromedą nie były najlepsze, przełom nastąpił dopiero, kiedy Dromeda i Bella były razem w Hogwarcie, wtedy po prostu musiały trzymać się razem, a ja jako najmłodsza z sióstr, poszłam w odstawkę.

Pamiętam, że dzień o którym chcę Wam opowiedzieć, był wyjątkowo pochmurny. Jakby niebo przewidywało nadchodzące tragiczne wydarzenia. Powinniście wiedzieć, że odkąd pamiętam, Bella była dobrym i wesołym dzieckiem, pełno było w niej życia i miłości, którą zarażała innych. Jeśli kryło się w niej zło, to naprawdę głęboko. Wszystko zmieniło się tamtego dnia. Wtedy coś w niej pękło, zniknął blask w oczach, a na jego miejsce wstąpił cień. Myślę, że wtedy właśnie Bellatrix zaczęła zmieniać się w osobę, którą stała się kilka lat później.

W naszym domu przy Grimmauld Place 12 było wiele ukrytych pomieszczeń. Jedno z nich znajdowało się za moim pokojem. Wystarczyło jedynie znaleźć w podłodze poluzowaną deskę i nacisnąć ją trzy razy, a już po chwili w ścianie pojawiały się drzwi prowadzące do ukrytego pokoju. To właśnie w nim ukrywałyśmy Kota. Po dwóch miesiącach troskliwej opieki zwierzę było zdrowe i pełne energii. Całymi dniami znikałyśmy z Bellą w tajemniczym pokoju i bawiłyśmy się z naszym kotkiem. Byłyśmy takie szczęśliwe, że mogłyśmy się ukryć i spędzać tak miło czas. Zawsze dbałyśmy o to, żeby nikt nie odkrył naszej kryjówki, liczyłyśmy się z konsekwencjami naszych czynów i nie chciałyśmy żeby ktokolwiek dowiedział się o naszym sekrecie. Jednak tamtego dnia byłyśmy rozkojarzone. Rodzice znów się pokłócili, a my zawsze źle znosiłyśmy ich konflikty. Kiedy więc weszłyśmy do naszej kryjówki, nie zauważyłyśmy, że nie zamknęłyśmy drzwi.

Bawiłyśmy się z Kotem ponad godzinę wciąż go głaszcząc i rzucając mu małą pluszową zabawkę, kiedy usłyszałyśmy nad sobą głośne chrząknięcie. Już w tamtej chwili wiedziałam, że będziemy miały kłopoty.

- A więc to tutaj się ukrywałyście - powiedziała przemądrzałym głosem Andromeda. - A ja przez cały ten czas zastanawiam się gdzie znikacie. I macie kota - ostatnie zdanie wypowiedziała bardzo powoli, jakby starała się dodać całej sytuacji większej dramaturgii.

- To nie jest twój interes - syknęła Bella podnosząc się i stając na przeciwko młodszej siostry.

- Poczekaj aż mama się o tym dowie.

- Nie zrobisz tego - oznajmiła Bella.

- Przekonamy się? - Dromeda wyszczerzyła zęby w okrutnym uśmieszku.

- Dro, proszę - szepnęłam. Siostra spojrzała na mnie, a potem krzyknęła:

- MAMO!

- Zamknij się! - krzyknęła Bella i wyciągnęła z kieszeni fałszywą różdżkę. Nie posiadała prawdziwej magicznej mocy, ale potrafiła to i owo.

- MAMO! ONE MAJĄ KOTA! - krzyczała dalej, a ja zaczęłam płakać. Kot przestraszył się i wyrwał z mojego uścisku. Bella tymczasem machnęła różdżką w stronę Andromedy. Powietrze przeciął różowy promień, a chwilę później rozległ się huk. Promień trafił w półkę z książkami, które zaraz spadły na ziemię.

To się stało w jednej chwili. Usłyszałyśmy tylko miałknięcie. Bella podbiegła do rozwalonej półki i zaczęła odgarniać książki. W końcu znalazła to, czego się obawiałam. Kot leżał na ziemi, nie dając znaku życia. Bella wzięła go na ręce i usiadła z przerażenia. Przez chwilę wpatrywała się w martwe zwierzę, a potem spojrzała na Andromedę.

- To twoja wina! - krzyknęła. - Zobacz co mu zrobiłaś! - po chwili nie panowała już nad napływającymi do oczu łzami. - Kot, proszę, porusz się - łkała. - Przynieś mi zabawkę, proszę.

Był to doprawdy przerażający widok. Mała Bellatrix Black tuląca do piersi martwe zwierzę i płacząca jak opętana. Stałam jak sparaliżowana wpatrując się w nią szeroko otwartymi oczami do momentu, w którym pojawiła się mama. Najpierw obrzuciła gniewnym spojrzeniem Andromedę, która śmiała zakłócić jej spokój, potem mnie, ponieważ stałam z otwartymi ustami nie zdając sobie sprawy z tego co się wokół mnie dzieje, a dopiero na końcu jej spojrzenie padło na Bellę, która wciąż przytulała martwego Kota. Kiedy nasza rodzicielka ujrzała swoją najstarszą córkę zalaną łzami, jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki, otworzyła usta ze zdziwienia. Myślę że wyglądała wtedy tak jak ja, tylko że ona doszła do siebie dużo szybciej. Już po chwili stała nad rozdygotaną Bellą.

- Skąd masz to zwierzę? - spytała gniewnie.

Bella spuściła głowę jeszcze niżej i wymamrotała:

- Znalazłam go.

- Jak śmiałaś sprowadzić do naszego domu to brudne stworzenie?!

- On nie jest brudny! - krzyknęła Bella, teraz patrząc na rodzicielkę. - I jest moim przyjacielem!

- To tylko martwe zwierzę! Daj mi je!

Bella zasłoniła kota swoim ciałem, wyraźnie sprzeciwiając się woli matki. Ona jednak nie potrzebowała pozwolenia córki. Nachyliła się i wyrwała z drżących rąk Belli martwe zwierzę.

- Panienka nie powinna brudzić sobie rąk czymś tak ohydnym - powiedziała, po czym obrzuciła Bellę pogardliwym spojrzeniem i wyszła, zostawiając nas same. Bella upadła na podłogę i załkała żałośnie.

To właśnie wtedy, po raz pierwszy i ostatni, widziałam płaczącą Bellę. Później, nawet na pogrzebie naszego ojca, nie uroniła już ani jednej łzy.

~*~

Kiedy się deportowałam, nie miałam pojęcia gdzie trafię. Myślałam tylko o tym, żeby zobaczyć się z siostrą. Działałam po wpływem impulsu i impuls ten, jak się później okazało, był dobrym posunięciem.

Wylądowałam przed małym i uroczym domkiem położonym na skraju lasu. Przed domem znajdował się mały ogródek i byłam pewna, że gdyby nie fakt, że mieliśmy listopad, byłby pełen kolorowych kwiatów. Gdzieniegdzie leżały jeszcze pożółkłe liście. Wszystko to, sprawiało przygnębiające wrażenie.

Do drzwi prowadziła kamienna ścieżka. Musiało minąć trochę czasu aż podjęłam decyzję o wkroczeniu na nią. Dopiero po jakichś pięciu minutach zdecydowałam się zrobić pierwszy krok. Targały mną wątpliwości. Co jeśli Andromedzie nie spodoba się moja wizyta? Co jeśli nie będzie chciała mnie widzieć? Czy w ogóle otworzy mi drzwi?  

Kiedy zapukałam do dębowych drzwi, wszystko stało się jasne. Nie było odwrotu. Mogłam tylko stać i czekać na to, co miało nastąpić. Nie czekałam długo. Już po kilku chwilach usłyszałam przekręcany w zamku klucz, aż w końcu drzwi otworzyły się i ujrzałam w nich postać o ciemnych kręconych włosach i brązowych oczach. Mimo upływu tak wielu lat, moja siostra zachowała wiele z dawnej urody, choć wydarzenia z ostatnich kilku lat odcisnęły wyraźne piętno w jej wyglądzie. Oczy miała podkrążone, jakby nie przestawała płakać, kąciki ust nieco opadały, a na czole pojawiło się kilka zmarszczek. Przypomniałam sobie opowieści Śmierciożerców i nagle przytłoczyło mnie to, jak wiele wycierpiała kobieta, która teraz przede mną stała. Przez chwilę miałam ochotę ją przytulić, wyglądała tak bardzo żałośnie i smutno, ale zdałam sobie sprawę że może to przeze mnie wyglądała jakby w jednej chwili przybyło jej dziesięć lat.

- Witaj, Andromedo - powiedziałam w końcu, przerywając niezręczną ciszę.

- Ja... Narcyzo... ja... - zaczęła się jąkać. Chyba ostatnią rzeczą, której się spodziewała, było zobaczenie mnie po przeciwnej stronie drzwi.

- Myślę, że dobrze byłoby, gdybyś zaprosiła mnie do środka - podpowiedziałam. - Oczywiście, jeśli chcesz - dodałam pośpiesznie, uświadomiwszy sobie, że może siostra wcale nie chce mnie widzieć w swoim domu.

- We... wejdź - odsunęła się, robiąc dla mnie miejsce i wciąż wpatrywała się we mnie zaskoczona.

- Chciałam cię przeprosić - powiedziałam, kiedy weszłam do środka. Uderzyła mnie prostota tego wnętrza. Nie było tutaj żadnych zdobień jak w Malfoy Manor, wszystko było urządzone tanim kosztem, a mimo to, to właśnie ten wystrój sprawił że poczułam się tak, jak jeszcze nigdy nie czułam się w domu, w którym mieszkałam od prawie 25 lat. Tutaj czułam się bezpiecznie, tutaj było... jak w prawdziwym, ciepłym, rodzinnym domu.

- Co tutaj robisz? - spytała w końcu Andromeda.

Zamiast odpowiedzieć sięgnęłam to torebki i podałam jej pożółkłą kopertę. Niepewnie wzięła ją ode mnie i ostrożnie otworzyła. Widziałam przewijające się przez jej twarz emocje, kiedy czytała mój list.

- Napisałam ten list niedługo po tym, jak odeszłaś. Chciałam żebyś wróciła, żebyśmy znowu byli rodziną, wybaczyłam ci zdradę. Nigdy jednak go nie wysłałam, nie potrafiłam. Aż do dzisiejszego poranka byłam pewna że go zniszczyłam. Dawno minęły już czasy, kiedy siadałam na rogu łóżka i trzymając go w ręce, rozmyślałam jak mogłoby wyglądać nasze życie, gdybyś wtedy nie odeszła - starałam się hamować łzy.

- A więc co takiego się stało, że jednak przypomniałaś sobie, że wciąż jeszcze masz siostrę? - spytała chłodno. Wiedziałam, że zdobycie jej zaufania zajmie mi dużo czasu, ale gotowa byłam zawalczyć.

- Odeszłam od Lucjusza - powiedziałam. - Kiedy się pakowałam, znalazłam ten list. Poczułam, że muszę spróbować naprawić nasze relacje. Wiesz, to był znak. Szuflada w której się znajdował o mało mnie nie zabiła.

- Jesteś naprawdę samolubną osobą, Narcyzo. Straciłaś męża, więc postanowiłaś odnowić relacje z siostrą? Nie interesowałam cię przez prawie trzydzieści lat, a teraz nagle zapragnęłaś wrócić?! Myślisz, że możesz tak po prostu wejść z buciorami w moje życie, powiedzieć że ci przykro i co? To ma załatwić sprawę?

Jej słowa mnie zabolały, ale nie dałam tego po sobie poznać.

- Wiem, że jesteś wściekła, wiem jak wiele wycierpiałaś...

- Co TY możesz wiedzieć o cierpieniu?! Straciłam męża! Straciłam córkę i zięcia! Wszyscy, których kochałam nie żyją przez twojego pana! Przez te wszystkie lata, kiedy ja nie byłam pewna jutra, ty siedziałaś sobie spokojnie i popijałaś herbatkę ze sługami Voldemorta! - po jej policzkach spływały łzy wielkie jak groch. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, jak wiele żalu kryło się w tej jednej osobie.

- Nigdy nie służyłam Czarnemu Panu - powiedziałam spokojnie i zaczęłam zdejmować płaszcz. - Nigdy nie chciałam być śmierciożerczynią i nigdy nią nie byłam - rzuciłam płaszcz na podłogę i podciągnęłam lewy rękaw szaty. - Widzisz? Jestem czysta! Nigdy, nawet przez moment nie chciałam wstąpić w szeregi Czarnego Pana! Nienawidziłam mojego życia! Byłam zmuszona gościć w nim ludzi, którzy za nic mieli wszelkie zasady moralne, którzy gardzili takimi ludźmi jak Ted, czy nawet ty! Nie chciałam tak żyć! Ale musiałam chronić mojego syna! Musiałam przystać na to wszystko, żeby utrzymać go przy życiu! Wierz mi, że chciałam upadku Czarnego Pana tak samo jak ty! I nawet nie wiesz, jak okropnie czuję się ze świadomością, że gościłam w moim domu ludzi, którzy odebrali ci najbliższych. Żałuję, że nie mogłam poznać bliżej Teda oraz Nimfadory. Nie potrafię ci tego udowodnić, więc musisz mi uwierzyć! Tak wiele rzeczy chciałabym zmienić... Tak bardzo cię przepraszam...

Rozpłakałam się. Teraz płakałyśmy we dwie, stałyśmy na przeciwko siebie i nawet nie zauważyłam, kiedy do siebie przylgnęłyśmy. Stałyśmy tak dobrych kilka minut, dopóki Andromeda nie odsunęła się ode mnie.

- Nie powinnam była na ciebie krzyczeć - wyjąkała, wciąż hamując łzy. - Ale kiedy zobaczyłam cię na progu mojego domu, cały ból powrócił i uderzył ze zdwojoną siłą.

- Wiedziałam, że cię zranię, kiedy się tutaj pojawię - zacisnęłam usta. - Masz rację, jestem egoistką i żadne tłumaczenia mnie nie usprawiedliwią, ale chciałam żebyś wiedziała, że jestem twoją siostrą i możesz na mnie liczyć - uśmiechnęłam się do niej delikatnie. - Teraz powinnam już pójść, zbyt wiele namieszałam.

Powoli ruszyłam w stronę wyjścia. Nie liczyłam na to, że Andromeda mnie zatrzyma, dlatego też bardzo się zdziwiłam, kiedy poczułam na ramieniu jej delikatną dłoń.

- Narcyzo, proszę, zostań - uśmiechnęła się lekko.

- Jesteś pewna?

- Oczywiście.

Chwyciła moją dłoń i poprowadziła do małej, ale przestronnej kuchni.

- Mamy tak wiele do nadrobienia - powiedziała, wyciągając z szafki pojemnik z herbatą.

- Trzydzieści lat - zaśmiałam się. - Jest o czym opowiadać.

Rozmawiałyśmy kilka godzin. Andromeda opowiadała mi o Tedzie, ich życiu i małżeństwie, o Nimfadorze oraz Remusie Lupinie, o działaniach Zakonu Feniksa oraz o tym, jak wiele zła sprawili śmierciożercy. Wcześniej, choć wiedziałam, że byli okrutni i nie mieli żadnych skrupułów, nie byłam świadoma na jak wielką skalę działali. Z bólem serca słuchałam opowieści o Lucjuszu i Belli. Nie chciałam uwierzyć w to, co się działo kiedy nie patrzyłam. W końcu Andromeda doszła do tego, że opiekuje się swoim wnuczkiem, który dzisiaj akurat przebywał u swojej matki chrzestnej w domu Weasley'ów. Byłam pełna podziwu dla mojej starszej siostry. Przeszła tak wiele, straciła wszystkich których kochała, a mimo to, siedziała teraz naprzeciwko mnie i wciąż się uśmiechała.

Kończyłyśmy już trzecią herbatę, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Spojrzałam pytająco na Andromedę, a ona wzruszyła ramionami. Nie miała pojęcia, kto może się do niej dobijać o tak późnej porze.

Chwilę później wszystko się wyjaśniło, a ja stałam naprzeciwko Molly Weasley. Obie mierzyłyśmy w siebie różdżkami, natomiast zaskoczona Andromeda trzymała na rękach małego Teddy'ego Lupina.

- Zabiłaś moją siostrę – syknęłam, patrząc na rudowłosą postać.

- Twoja siostra była potworem!

- Nie masz prawa tak mówić! Nie znałaś jej! - sama nie do końca byłam pewna, czy znałam prawdziwą Bellatrix Lestrange, ale nie potrafiłam przestać jej bronić.

- Molly, Narcyzo, proszę, odłóżcie różdżki, zanim stanie się coś, czego będziecie żałowały - poprosiła łagodnie Andromeda.

- Nie opuszczę różdżki, dopóki ona stąd nie wyjdzie - powiedziałam. - Ona zabiła naszą siostrę.

- Zrobiła to, ponieważ Bella zaatakowała jej córkę!

Ręka z różdżką momentalnie opadła. Wystarczyło mi to, żeby zrozumieć Molly Weasley.

- To prawda? - spytałam.

- Tak - pokiwała głową Molly. - Twoja siostra usiłowała zabić moją córkę, działam w jej obronie.

Stałam przez chwilę w osłupieniu. Nigdy nikogo nie spytałam o przyczynę śmierci Belli. Wiedziałam tylko, kto był za nią odpowiedzialny. Westchnęłam.

- Przepraszam - powiedziałam. - Gdybym wiedziała wcześniej, nie zareagowałabym tak gwałtownie.

- Narcyza Malfoy przepraszająca mnie, zdrajczynie własnej krwi. Nigdy nie sądziłam, że doczekam czegoś takiego.

- Hej, byłam miła, ale są granice - ostrzegłam ją. Mogłam ją przeprosić, ale nie zamierzałam dawać się poniżać.

- A tak w ogóle, to co ona tutaj robi? Myślałam, że ze sobą nie rozmawiacie.

- Narcyza przyszła żeby zakopać dawne spory - uśmiechnęła się Andromeda. - Wszystko w porządku, Molly.

- Och, no tak... to ja... ja chyba powinnam już pójść - stwierdziła Molly. - Teddy prawie nie zmrużył dzisiaj oka, lepiej zaraz połóż go spać, zanim zacznie marudzić. Do widzenia - rzuciła na odchodne i zniknęła wśród zielonych płomieni.

- Tak, ja też już powinnam pójść - powiedziałam. - Zasiedziałam się.

- Nonsens, powinnaś jeszcze zostać - uśmiechnęła się Andromeda. - Teraz ty musisz opowiedzieć mi o sobie.

- Może następnym razem, teraz naprawdę muszę znikać. Naprawdę wspaniale było znowu cie zobaczyć - uśmiechnęłam się i przytuliłam się do niej. Andromeda odwzajemniła uśmiech.

- Ciebie również. Mam nadzieję, że wkrótce znowu się zobaczymy.

Uśmiechnęłam się do niej po raz ostatni i deportowałam się przed dom Dracona i Hermiony.

~*~

Przekręciłam się na drugi bok. Leżałam na miękkim łóżku w pokoju gościnnym w domu mojego syna. To było przyjemne pomieszczenie. Ściany były pomalowane na kremowo, a na jednej z nich znajdował się obraz przedstawiający bukiet promieniście żółtych słoneczników. Żeby było zabawniej, takie same kwiaty znajdowały się na stoliku przy oknie. Pokój był niewielki, ale przytulny. W jego wystroju czuć było kobiecą rękę. Wszystko do siebie pasowało. Chabrowe zasłony idealnie kontrastowały z kremowymi ścianami. W środku panował półmrok. Wielkie okna były zasłonięte ciężkimi zasłonami. Chciałam pozostać w ciemności, ponieważ tylko w niej mogłam czuć się swobodnie. W rogu pokoju, obok drzwi, stała wielka dębowa szafa obok której stały teraz moje walizki. Mimo iż minął tydzień, wciąż ich nie rozpakowałam. Nie wychodziłam też z pokoju, jeśli nie musiałam. Tak naprawdę, jedyne czym się zajmowałam, to leżenie na wielkim łóżku, znajdującym się naprzeciwko drzwi i rozmyślanie. W swoim życiu miałam wiele czasu na analizowanie przeszłości i układnie scenariuszy przyszłości, jednak jeszcze nigdy nie poświęciłam na to tyle czasu, ile w tamtym okresie.

Po raz kolejny wróciłam do dnia, w którym wszystko się zmieniło. Nikt nie mógł zabrać mi wspomnień. Mogłam spokojnie zatracać się w rozpamiętywaniu przeszłości, nie myśląc jednocześnie o przyszłości. Ostatecznie wspomnienia, to jedyne co mi pozostało.

~*~

Trochę mnie tutaj nie było. Ale już wróciłam, odrodziłam się jak feniks z popiołów. Mam nadzieję, że na stałe. Dzisiaj nie mam więcej do powiedzenia, oprócz jednej rzeczy - zrobił mi się plan na 60 rozdziałów tego opowiadania i mam nadzieję, że uda mi się napisać je wszystkie :) Chciałam tez dodać, że napisanie tego rozdziału sprawiło mi największą trudność i sam początek pisałam trzy razy i wciąż czuję, że czegoś mu brakuje :/
Ten rozdział jest dla Zuzi, Asi, Julki, Ali i Olgi - kocham was dziewczyny! <3

Ciocia Bella ;*