Rozdział 16. All I Want For Christmas Is You

„Wybór ma się zawsze. Kwestia najważniejsza,

czy potrafimy żyć z dokonanymi wyborami.” 

~*~

Od wizyty Lucjusza minął tydzień. Długie siedem dni w ciągu których nie wydarzyło się naprawdę nic. Oprócz sowy zwrotnej z dokładną informacją o ślubie, Lucjusz nie przysłał mi żadnej innej wiadomości. Z jednej strony byłam mu wdzięczna za to, że nie naciskał, z drugiej - czułam lekki niedosyt. Jakaś część mnie chciała znów go zobaczyć, usłyszeć, poczuć. Zdałam sobie sprawę, że pomimo wszystkiego, co  się między nami wydarzyło, tęskniłam za nim. Może nie chciałam się do tego przyznawać, ale cieszyłam się na myśl o tym, że wkrótce spotkamy się na weselu. Wiedziałam, że to będzie przełomowy dzień.

- Mam już dość! - oznajmiła Hermiona i wstała od stołu, przy którym pracowała razem z Astorią. Draco siedział obok mnie na kanapie. Ja czytałam książkę, a mój syn przeglądał papiery, które przyniósł ze sobą z Munga. To był jeden z tych niewielu wieczorów, które spędzaliśmy wspólnie. I, mimo iż każde z nas robiło co innego, lubiłam tę atmosferę.

- Idę zrobić sobie kawę. Czy ktoś coś chce?

- Z chęcią napiję się herbaty - uśmiechnęłam się do niej i wróciłam do książki. Tym razem czytałam "Portret Doriana Gray'a". Książka była dość kontrowersyjna, ale wciągająca. Opowieść o chłopcu, którego portret się starzał, podczas gdy on sam zachowywał młody i niewinny wygląd, była zupełną odskocznią od tego, co czytałam do tej pory. Książka była mroczna, intrygująca i utrzymana w tajemniczym nastroju, przez co trudno było się od niej oderwać. Choć oczywiście bywały też słabsze momenty, które swą długością wręcz nużyły, ale warto było je przecierpieć dla prawdziwej uczty literackiej, która czekała na czytelnika tuż po nich.

- Draco, a ty? - spytała Hermiona, a on tylko pokiwał głową. Dziewczyna spojrzała na niego zatroskanym wzrokiem, po czym zniknęła w kuchni. Wróciłam do czytania książki. Zanim jednak zdążyłam na dobre wciągnąć się w fabułę, wydarzyły się dwie rzeczy: najpierw usłyszałam krzyk zadowolenia, a następnie dźwięk tłukącej się porcelany.

- Mam, Hermiono! Mam! - krzyknęła Astoria, waląc otwartą dłonią w kartki, które aktualnie przeglądała. - Znalazłam sukę! - zawołała tryumfalnie, a ja otworzyłam oczy ze zdumienia.

- Astorio! - skarciłam ją, ale nie byłam w stanie pohamować mimowolnego chichotu. Siedzący obok mnie Draco podniósł oczy znad papierów i również się roześmiał.

Hermiona, która weszła do pokoju w chwili, w której Astoria wydała z siebie okrzyk radości, teraz stała oniemiała, a dwie potłuczone filiżanki leżały u jej stóp. Herbata powoli wsiąkała w dywan. Hermiona zdawała się w ogóle tego nie zauważyć i teraz stała obok Astorii, która pokazywała jej coś palcem. Wciąż się śmiejąc sięgnęłam po różdżkę i jednym machnięciem posprzątałam porcelanę.

Dziewczyny rozmawiały o czymś bardzo ożywione, tymczasem ja i Draco spojrzeliśmy na siebie i ponowie się roześmialiśmy. To było takie naturalne i takie przyjemne. Po prostu siedzieć tam i się śmiać. Brakowało mi czegoś takiego. Czystej beztroski. Chwili, w której wszystkie problemy znikają, liczy się tylko to, żeby nie przestać się śmiać. To trwało kilka minut. Kilka minut, które mogę zaliczyć do najpiękniejszych w moim życiu.

Kiedy już wreszcie udało nam się opanować, a w moim przypadku było to, kiedy ból brzucha stał się nie do zniesienia(Merlinie, kiedy ostatnio tak bardzo się śmiałam?!), spytałam:

- Tak właściwie, to co takiego znalazłyście?

Chwilę trwało zanim dziewczęta zrozumiały, że mówię do nich. W końcu odezwała się Hermiona.

- Pracujemy nad sprawą kobiety, która oszukała naszego klienta na grube tysiące galeonów. Od dawna podejrzewałyśmy, że coś jest z nią nie tak, a teraz mamy na to dowód.

- Ta kobieta... - wtrąciła Astoria.

-...nie możemy zdradzić jej nazwiska...

-...w ciągu ostatnich kilku lat, aż osiem razy zmieniała swoją tożsamość...

-...mieszkała w różnych krajach...

-...i poznawała bogatych mężczyzn...

-...których namawiała na ślub...

-...a potem zostawiała bez grosza przy duszy...

-...zastanawiałyśmy się, jak jej się to udawało...

-...a teraz wiemy, że używała bardzo mocnego zaklęcia Mutato Vultu...

-...zmieniała swoją twarz i nazwisko, ale nawet najlepszy czarodziej nie jest w stanie rzucić tego zaklęcia tak, aby każda z przybranych twarzy...

-...nie miała cech wspólnych...

-...w jej przypadku...

-...był to pieprzyk...

-...na lewym policzku - zakończyła Astoria.

- Astorii udało się znaleźć inne przypadki takich przestępstw w Europie. Połączyła je i teraz mamy wygraną w kieszeni - Hermiona wyszczerzyła zęby w uśmiechu, zadowolona z sukcesu, jaki je czekał.

- No, to chyba trzeba to czymś uczcić - zaproponował Draco, który również był ciekaw, co tak poruszyło jego wybrankę. - Co powiecie na trochę wina skrzatów? A może moje panie wolą Ognistą?

- Wino - odpowiedziałyśmy wszystkie trzy i już po chwili trzymałam w ręce kieliszek z trunkiem.

- Za Hermionę i Astorię - powiedział Draco wznosząc do góry swoją szklankę z Whisky. Wzięłam łyk czerwonego płynu, po czym z uśmiechem spojrzałam na mojego syna, który właśnie całował Hermionę w policzek. Poczułam ciepło rozchodzące się po moim ciele i wiedziałam, że nie miało ono nic wspólnego z wypitym wcześniej winem. Widziałam szczęście w ich oczach.

Tworzyli taką uroczą parę.

~*~

Dni mijały szybko i niepostrzeżenie. Zanim się obejrzałam, został tydzień do świąt Bożego Narodzenia. Zawsze uwielbiałam te święta. Były pełne miłości i rodzinnego ciepła. Nikt się nie kłócił, nie groził ani nie ubliżał. Kiedy jeszcze żył, nawet mój ojciec potrafił wytrzymać te trzy dni bez zbędnych uwag i wyciągania rodzinnych brudów. Te dni były też wolne od kłótni z Lucjuszem, których na co dzień nie brakowało. Jednak najbardziej ze wszystkiego, lubiłam ubieranie choinki. Kiedy Draco podrósł, to była nasza tradycja. On podawał mi bombki, a ja je wieszałam. Tradycją było również to, że to Lucjusz zawsze zakładał gwiazdę na czubku choinki, a potem wszyscy troje patrzyliśmy na nasze wspólne dzieło. Tak banalne zajęcie, a sprawiające tak wielką radość. I na tym właśnie polega magia świąt. Na robieniu wszystkiego wspólnie, na radości z małych gestów.

Ale w tym roku miało być inaczej. W tym roku, po raz pierwszy od dwudziestu pięciu lat, miałam spędzić święta bez Lucjusza. Nie byłam zachwycona tą wizją, ale nie śmiałam prosić Dracona o to, żeby zaprosił ojca. Wiedziałam, że prędzej Czarny Pan powróci jako uosobienie dobra, niż Lucjusz i Hermiona zasiądą przy jednym wigilijnym stole.

- Możemy już iść? - spytała Hermiona wyrywając mnie z zamyślenia. Po raz kolejny stałam w kuchni, z kubkiem kawy w ręce i wyglądałam na ulicę. Nic się nie zmieniło, dorośli wciąż śpieszyli się do pracy, a dzieci do szkoły. Normalny poranek na normalnej mugolskiej ulicy.

- Za chwilkę, tylko dopiję kawę - uśmiechnęłam się do niej, po czym znów skierowałam mój wzrok na ulicę. Wciąż ciepły kubek ogrzewał moje dłonie. Tak, tego było mi trzeba. Właśnie brałam ostatni łyk czarnego płynu, kiedy mój wzrok padł na mężczyznę stojącego po drugiej stronie ulicy. Przez chwilę nasze spojrzenia się spotkały. Zabrakło mi tchu, a kubek z kawą upadł na podłogę.

- Coś się stało? - spytała zaniepokojona Hermiona wchodząc do kuchni. - Wszystko w porządku?

- Tak, tak - zmusiłam się do uśmiechu. - W jak najlepszym, po prostu.... nieważne. Chodźmy już - ponagliłam ją.

Chwilę później, kiedy Hermiona zamykała dom, nieco przestraszona, zerknęłam w miejsce, w którym parę sekund wcześniej zobaczyłam swoją przeszłość. Nikogo tam nie było. Odetchnęłam z ulgą, wmawiając sobie, że to tylko wyobraźnia płata mi figle. Jednak, o ile nie miałam problemu z przekonaniem siebie, że nic się nie stało, o tyle z Hermioną nie było tak łatwo. Dziewczyna wciąż zerkała na mnie podejrzliwym wzrokiem, ale powstrzymała się od zadawania pytań.

- A więc od czego zaczynamy? - spytałam.

- Hm... - zamyśliła się. - Najpierw pójdziemy do centrum handlowego, muszę odebrać prezent dla Dracona, a potem poszukamy sukienki dla pani.

Do centrum dojechałyśmy w pół godziny. Hermiona posiadała mugolskie prawo jazdy, więc mogłyśmy bez większych problemów znaleźć się w sklepie i nie musiałyśmy przejmować się ograniczeniami czasowymi.

Wybranie prezentu dla Dracona nie było trudne. Hermiona już kilka dni temu złożyła zamówienie na srebrne spinki do mankietów i krawata z wygrawerowanym wężem Slytherina, więc musiałyśmy jedynie za nie zapłacić.

Prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero wtedy, kiedy weszłyśmy do sklepu z sukienkami. Było tam wszystko. Od długich balowych sukni, przez ślubne, do krótkich, nadających się na dyskotekę i takich, które mogłyby robić za bluzkę. Stałam tam oniemiała aż w końcu Hermiona pociągnęła mnie za rękę i zaprowadziła do odpowiedniego działu. Dziewczyna zaczęła mi przynosić przeróżne suknie, które ja posłusznie mierzyłam. Wśród nich była prosta niebieska do ziemi, bez żadnych zdobień; granatowa wyszywana diamencikami z ramionami i bardzo niewygodna; biała na ramiączka z minimalistycznymi zdobieniami, z której zrezygnowałam ze względu na kolor, biel postanowiłam zostawić dla panny młodej; zielona, również z diamentami i długim rękawem; czerwona na ramiączka, z której zrezygnowałam ze względu na zbyt duży dekolt; jeszcze jedna zielona, na ramiączka, lekko marszczona i przyjemna w dotyku. Łącznie przymierzyłam około dwudziestu sukienek, a każda kolejna była jeszcze piękniejsza od poprzedniej.

Byłam już zdecydowana na kupno zielonej sukienki, kiedy to znowu się stało. Stał przed witryną sklepu i uśmiechał się do mnie. Przez chwilę nie byłam w stanie się ruszyć, a potem opadłam na kanapę obok Hermiony i schowałam twarz w dłoniach. Nie mogłam w to uwierzyć. Przez cały czas byłam pewna, że to wszystko mi się zdawało, że widziałam kogoś podobnego. No bo przecież to nie mógł być on. Nie po tylu latach.

- Może mi pani wreszcie powiedzieć, o co chodzi? - spytała Hermiona, a ja jeszcze bardziej zapadłam się w sobie.

- Nie tutaj - jęknęłam, po czym weszłam do przebieralni, żeby pozbyć się zielonej sukienki.

Dziesięć minut później znalazłyśmy ustronne miejsce w kawiarni gdzieś na samym końcu galerii. Hermiona zamówiła dla nas kawę i kremówki, a ja rozglądałam się nerwowo w obawie, że znów go zobaczę. Dłonie schowałam pod stolikiem, żeby ukryć ich drżenie. Dawno nikt aż tak bardzo nie wyprowadził mnie z równowagi.

Kiedy kelnerka postawiła przed nami nasze zamówienie, wzięłam kojący łyk gorącego płynu i poczułam nagły przypływ odwagi.

- Wiele lat temu znałam mężczyznę - zaczęłam. - Kochaliśmy się, snuliśmy wspólne plany na przyszłość, mieliśmy skończyć szkołę i uciec z Anglii... - uśmiechnęłam się na to wspomnienie. - Kiedy go poznałam, wiedziałam już, że moim mężem miał zostać Lucjusz. Wiedziałam też, że nasze plany są nierealne, ale, och Merlinie, jak cudownie było wierzyć, że sama mogę decydować o swoim życiu. Spędziliśmy razem rok. Ostatnią klasę w Hogwarcie. Był tylko o rok młodszy, ale wcześniej go nie znałam. Dopiero, kiedy przez przypadek wpadłam na niego w pokoju wspólnym, zaczęliśmy się zauważać. Coraz częściej siadał obok mnie podczas posiłków, czasem dołączał do mnie w bibliotece czy na błoniach. Zaprzyjaźniliśmy się. Ten chłopak był naprawdę uroczy i taki... niewinny. Zupełnie inny niż Lucjusz i... po pewnym czasie przyjaźń zaczęła przekształcać się w znacznie głębsze uczucie. Wiedziałam, że nie mogę sobie pozwolić na zbyt daleko idące myśli i plany względem tego chłopaka, ale gdzieś w głębi duszy czułam, że to właśnie z nim powinnam być. Dzisiaj wiem, że to było tylko głupie, szczenięce zauroczenie, ale wtedy... wtedy to było moje życie. Życie, nad którym powoli traciłam kontrolę. Nasze czyny stawały się coraz śmielsze, a ja czułam, że robię źle, że nie byłam uczciwa względem Lucjusza... - nie chciałam jej opowiadać o jedynym razie, kiedy uprawialiśmy seks w pokoju życzeń na tydzień przed moim powrotem do domu i w dniu, w którym zerwaliśmy. To były zbyt intymne sprawy, a nie wszystkim chciałam się dzielić. - Czas, który z nim spędziłam był beztroski i pełen nadziei, to on dawał mi nadzieję. Ale w końcu... jak każda historia miłosna, ta również musiała się skończyć. Rok szkolny dobiegał końca, a ja miałam rozpocząć inne życie jako pani Malfoy. Nadszedł czas dokonywania wyborów. Mogłam uciec z Danem i wieść szalone życie pełne niespodzianek i ciągłej myśli o tym, że straciłam rodzinę albo wrócić do domu, wziąć ślub z Lucjuszem i nie splamić honoru rodziny... Byłam zbyt młoda na podejmowanie takich decyzji. Nie wiedziałam, co robić. Z jednej strony życie z Danem zapowiadało się naprawdę wspaniale, ale zostałam wychowana w przeświadczeniu, że na pierwszym miejscu należy stawiać rodzinę, a ja naprawdę nie chciałam rozczarować moich rodziców. Stanąwszy przed wyborem, który miał zadecydować o całym moim dalszym życiu zrozumiałam, że tak naprawdę nie miałam żadnego wyboru. Decyzję podjęli za mnie rodzice na wiele lat przed tym, jak poznałam Dana. Zerwałam z nim na tydzień przed ukończeniem Hogwartu. Nikomu nie powiedziałam o tym, co się między nami wydarzyło, więc nikt nie mógł wiedzieć dlaczego nagle stałam się przygnębiona, niemal wpadłam w depresję... Nikt nie mógł mi pomóc. Tłumiłam to w sobie i w końcu udało mi się zapomnieć... uwierzyć, że nie byłabym z nim szczęśliwa i choć czasem przyłapuję się na myśleniu o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdybym wtedy wybrała Dana... wiem, że wybrałam dobrze. Prawda jest taka, że pokochałam Lucjusza i chociaż nie zawsze byłam z nim szczęśliwa, nie potrafiłam żałować, że tak wyglądało moje życie.

Hermiona milczała przez chwilę, zanim zdała sobie sprawę z tego, że skończyłam swoją opowieść.

- Co się stało z Danem? - spytała dopiero po kilku minutach.

- Na początku nie potrafił pogodzić się z tym, że odeszłam. Nachodził mnie, chciał mnie przekonać, żebym zmieniła zdanie. Dopiero, kiedy zrobiłam mu awanturę, zrozumiał, że to koniec. Widziałam się z nim jeszcze kilka razy, ale nie wyniknęło z tego nic więcej. Kiedy widziałam go po raz ostatni, byłam w ciąży z Draconem, od tamtej pory nie miałam od niego żadnych wieści - powiedziałam, biorąc łyk gorącego napoju.

- No dobrze… - pokiwała głową, jakby się nad czymś zastanawiając. - Ale wciąż nie rozumiem... co się dzisiaj takiego stało?

Rozejrzałam się nerwowo, po czym szepnęłam:

- Zobaczyłam go...

- Tutaj?

Pokiwałam głową.

- I na Wisteria Lane. Dwa razy... obserwował mnie.

- Jest pani pewna? - zaniepokoiła się.

Pokiwałam głową.

- Jak tego, że tutaj teraz siedzimy.

- Nie rozumiem... dlaczego to robił? Dlaczego po prostu się z panią nie skontaktował?

- Nie mam pojęcia. Kiedy go zobaczyłam, jak stał po drugiej stronie ulicy i patrzył na mnie, poczułam, że tracę kontrolę, że przeszłość wróciła. Jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Byłam przerażona.

- No cóż, raczej nie spodziewała się go pani znowu zobaczyć.

- Boję się, Hermiono - szepnęłam. - Wiem, że nie mam żadnych podstaw, ale jestem przerażona.

Hermiona nic nie odpowiedziała, po prostu uśmiechnęła się do mnie, starając się dodać mi otuchy, ale w tym momencie nawet ona nie była w stanie poprawić mi humoru.

W końcu obie dopiłyśmy swoje kawy i zjadłyśmy ciastka. Tego dnia nie miałyśmy już ochoty na zakupy, więc wróciłyśmy do samochodu. Hermiona prowadziła powoli, więc mogłam przyglądać się mijanym budynkom i ludziom na ulicy. Było już ciemno, a jedyne światło dawały uliczne latarnie i kolorowe witryny sklepów.

- Chciałam panią zabrać na wycieczkę po Londynie, pokazać najciekawsze miejsca, ale dzisiaj już chyba nic z tego nie wyjdzie - Hermiona przerwała ciszę.

- Wychowałam się w Londynie - uśmiechnęłam się. - Gwarantuję ci, że znam go dużo lepiej od ciebie.

- Ach - szepnęła. - Zapomniałam.

- Może kiedyś to ja zabiorę cię na wycieczkę po moich ulubionych miejscach - zaproponowałam. - A ty pokażesz mi twoje.

- Jestem jak najbardziej za - uśmiechnęła się.

- Ale jest jedno miejsce, do którego chciałabym wrócić jeszcze dzisiaj. Byłaś kiedyś w moim rodzinnym domu? Przy Grimmauld Place 12?

- Tak - pokiwała głową. - Przez pewien czas to była główna siedziba Zakonu Feniksa.

- Dlaczego tylko przez pewien?

- Bo potem pani siostra...

-...zabiła Syriusza - dokończyłam za nią, kojarząc fakty. Zobaczyłam, że jej oczy zrobiły się nagle bardzo wilgotne. Ja sama ledwo powstrzymałam cisnące się do oczu łzy.

- Tak. W każdym razie, nie wiedzieliśmy, czy to miejsce wciąż jest bezpieczne, a nie mogliśmy pozwolić na to, żeby podczas spotkania odwiedzili nas śmierciożercy. Nie przewidzieliśmy jednak jednej rzeczy. Stworek przekazał wiele informacji pani i pani siostrze.

- Nie - pokręciłam głową. - Stworek rozmawiał tylko z Bellatrix. Ona nie chciała, żebym wiedziała co takiego jej mówił. Myślę, że nie do końca mi ufała.

- Nonsens - zdziwiła się Hermiona. - Przecież była pani po ich stronie.

- Niezupełnie - pokręciłam głową. - Bellatrix wiedziała, że toczę wewnętrzną walkę. Widziała jak reagowałam, kiedy pojawiał się Czarny Pan. On nie zwracał na to uwagi, ponieważ nie byłam ważna. Nie należałam do grona śmierciożerców, więc się nie liczyłam. Ale Bella... była bystra, kojarzyła fakty. A kiedy Czarny Pan kazał Draconowi zabić Dumbledore'a - tym razem nie udało mi się powstrzymać napływających do oczu łez. Pomimo upływu tak długiego czasu, wspomnienia wciąż bolały tak samo - zrozumiała, że jestem w stanie wyrzec się swojego życia, byleby tylko ochronić mojego syna. Ona nie widziała świata poza Czarnym Panem, mnie zależało jedynie na ochronie bliskich.

- Ale nie skrzywdziła pani?

- Och, nie. Absolutnie. Bella ceniła więzi rodzinne. Nie skrzywdziłaby nikogo, kogo uważała za swoją rodzinę, ale zdrajców... prawdopodobnie dlatego nie miała oporów przed zabiciem Syriusza. Myślę, że gdyby spotkała Andromedę i doszłoby pomiędzy nimi do walki, Bella nie zawahałaby się nawet przed zabiciem jej. Ponieważ  Andromeda...

-...jest zdrajczynią własnej krwi - tym razem to Hermiona dokończyła. - Pani siostra była okropnym człowiekiem - powiedziała i już po chwili na jej policzki wstąpiły rumieńce. - Przepraszam, nie powinnam była.

- Nie przepraszaj - uśmiechnęłam się do niej łagodnie. - Sama wycierpiałaś od niej wystarczająco dużo, żeby to stwierdzić. Ale jest coś, o czym musisz wiedzieć. Chociaż raczej cię tym nie zaskoczę, Bellatrix gustowała w torturowaniu swoich ofiar. Zanim użyła zaklęcia uśmiercającego, spędzała dużo czasu na wymyślnych torturach - po moim ciele przeszedł zimny dreszcz, na wspomnienie krzyków tych wszystkich osób, które straciły życie w moim domu. - Nie chodzi mi jednak o to, żeby opowiadać ci o preferencjach mojej siostry, ale o to, że... nie do końca wiem, jak to ująć. Kilka tygodni temu, znalazłam w pokoju Belli pamiętniki z różnych okresów jej życia. Dzięki nim mam szansę na nowo poznać moją siostrę, poznać fakty, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Okazuje się bowiem, że w ogóle nie znałam Bellatrix. Nikt jej nie znał. W każdym razie, Bella napisała tam też kilka słów o Syriuszu. Napisała, że zawsze go lubiła, że zaimponował jej w Hogwarcie, kiedy zbeształa go publicznie za robienie psikusów Severusowi, a on w odpowiedzi jedynie pokazał jej język. Zagroziła mu wtedy, że wyrwie mu ten język, a on niewzruszony spytał, czy to wszystko, na co ją stać. Och, gdyby wiedział, na co ją stać... napisała wtedy, że poczuła się dumna z tego, że się jej nie bał. Myślę, że ta duma w niej przetrwała, ponieważ... ponieważ napisała coś jeszcze. Widzisz, moja siostra, moja bezwzględna Bellatrix, napisała, że zadała Syriuszowi szybką śmierć, żeby nie dostał się do niewoli i nie był torturowany. Nie chciała, żeby cierpiał. Dla niej wciąż był Blackiem, mimo iż otwarcie się jej sprzeciwił, mimo iż jej nienawidził, nie przyznawał się do niej i do całej rodziny. Nie chodzi mi o to, żeby jej bronić, co to, to nie, ale... dzięki temu nauczyłam się, żeby nikogo nie oceniać po pozorach. Nawet tych, których myślisz, że dobrze znasz. Bo tak naprawdę, nikogo nie jesteś w stanie poznać całkowicie. Każdy ma sekrety, których nigdy nikomu nie wyjawi. Każdy ma w sobie światło i mrok, nawet jeżeli tego mroku jest zdecydowanie za dużo. Bella też miała uczucia, również cierpiała i kochała. Wiem, że to może się wydać dziwne, kiedy słyszy się coś takiego o Bellatrix Lestrange, tej Bellatrix Lestrange. Chodzi mi o to... nie szufladkuj jej, Hermiono.

- Nigdy tego nie robiłam. Nienawidziłam jej, to fakt. Jej śmierć mnie ucieszyła, ale nigdy nie myślałam o niej jednowymiarowo - po tym stwierdzeniu zapadła głucha cisza. Ani ja ani Hermiona nie odezwałyśmy się przez następne piętnaście minut. Ja skupiłam się na wyglądaniu przez szybę, a Hermiona na prowadzeniu samochodu.

Z czasem przestałam zauważać ludzi i budynki. Widziałam tylko plamy światła. Odpłynęłam w zamyśleniu. Myślałam o tym, co się dzisiaj wydarzyło oraz o tym, co się wkrótce wydarzy. Myślałam o tym, co dam Draconowi na święta oraz jaką sukienkę włożę na ślub. Myślałam też o tym, kiedy spotkam się z Lucjuszem i o tym, co zrobię, jeśli jeszcze raz zobaczę Dana. Dopiero, kiedy Hermiona oznajmiła, że jesteśmy na miejscu, zostałam wyrwana ze świata myśli i powróciłam do rzeczywistości. Kiedy wysiadłam z samochodu i rozejrzałam się, ze zdziwieniem stwierdziłam, że nie wcale wróciłyśmy na Wisteria Lane.

- Gdzie my... - nie dane mi było dokończyć tego pytania, ponieważ nagle zrozumiałam. Hermiona przywiozła mnie na Grimmauld Place. Do domu.

- Mówiła pani, że chciałaby tu wrócić - uśmiechnęła się nieśmiało.

- Tak, ale... gdzie jest mój dom? - spytałam, widząc dom numer 11 a tuż obok numer 13.

- Ach, tak, zapomniałam - zaśmiała się nerwowo. - Kwatera główna Zakonu Feniksa znajduje się przy Grimmauld Place 12 - oznajmiła już poważnym tonem. Po chwili pomiędzy domami numer 11 i 13 zaczął wyłaniać się jeszcze jeden. Mój.

- Kiedy tutaj mieszkaliśmy, nie było czegoś takiego - stwierdziłam.

- To zabezpieczenia Dumbledore'a, żeby nikt niepożądany nie mógł dostać się do środka. Najpierw to on był Strażnikiem Tajemnicy, ale po jego śmierci stał się nim każdy, któremu Dumbledore podał adres, a więc również i ja - wyjaśniła. - No, ale wchodźmy, zanim mugole się zaniepokoją i wezwą policję.

Hermiona poszła przodem, a ja powoli za nią ruszyłam. Starałam się zapamiętać jak najwięcej szczegółów: skrzypiąca furtka, ścieżka pokryta śniegiem, uschnięte krzaki róż, o które nikt nie dbał już  od wielu lat, zardzewiała poręcz i zniszczone schody. Czas nie oszczędzał tego miejsca, a mnie dręczyło poczucie winy, że po śmierci rodziców nie zadbałam o nie. A przecież tutaj się wychowałam. Tutaj poznałam czym jest miłość i nienawiść, szczęście i rozpacz. To tutaj śmiałam się i cierpiałam. Tutaj straciłam siostrę, tutaj zyskałam miłość. Kiedyś to było miejsce, do którego uciekałam, teraz... miejsce zupełnie przeze mnie zapomniane.

Hermiona stuknęła różdżką w drzwi. Usłyszałyśmy serię metalicznych szczeknięć, zadzwonił łańcuch i drzwi otworzyły się, skrzypiąc przeraźliwie. Weszłyśmy do środka.

Kiedy tylko Hermiona zamknęła drzwi, zapłonęły staroświeckie gazowe lampy, rzucając migocące światło na cały przedpokój. Wyglądał tak samo, jak go zapamiętałam: tajemnicze, wiejące grozą wnętrze z rzędem głów skrzatów domowych na ścianach, których dziwne cienie padały na majaczące w głębi schody. Jedyną rzeczą, która uległa zmianie, była komoda stojąca na końcu korytarza: kiedyś pełna rodzinnych sreber i porcelany, teraz ziejąca pustką. Poczułam nagły przypływ gniewu i ruszyłam w głąb domu. Zanim jednak zdążyłam zrobić kilka kroków, usłyszałam cichy, mrożący krew w żyłach szept:

- Severus Snape?

Przerażona odskoczyłam do tyłu.

- Nie jesteśmy Snape'em! - krzyknęła Hermiona.

Poczuła  przenikliwy podmuch zimna, który zmroził mi krew w żyłach.

- To jedno z zaklęć ochronnych, jakie członkowie Zakonu rzucili na dom po śmierci Dumbledore'a - wyjaśniła Hermiona, a ja pokiwałam głową. Nie odezwałam się, ponieważ obawiałam się, że kiedy otworzę usta, zwrócę zjedzone pół godziny wcześniej ciastko.

Hermiona ruszyła do przodu i, zanim cokolwiek zdążyłam zrobić, z dywanu powstała szara, przerażająca postać. Krzyknęłam, a wraz ze mną zrobiła to ciotka Walburga, której portret ukryty za ciężkimi zasłonami, teraz wyłonił się. Szara postać sunęła w naszą stronę, sięgające do pasa włosy i długa broda rozwiewały się do tyłu, w zapadniętej, bezcielesnej twarzy widniały puste oczodoły... widmo wyciągało już rękę w moją stronę, kiedy Hermiona krzyknęła:

- To nie my cię zabiłyśmy!

Na słowo „zabiłyśmy” postać eksplodowała, pozostawiając po sobie kłęby pyłu. Zaczęłam się dusić, łzy napływały mi do oczu, pył ranił gardło i rozdzierał płuca.

- Już... w... porządku - zakaszlała Hermiona, która również nie mogła złapać tchu.

- To był... to był Dumbledore - szepnęłam, kiedy odzyskałam głos, Hermiona pokiwała głową.

- Kolejne zaklęcie. Zapomniałam o nim, bo zareagowałabym wcześniej - powiedziała, wycierając łzy. - Na szczęście nie ma więcej zabezpieczeń.

Otrzepałam szatę z kurzu, który pozostał po widmie dyrektora Hogwartu. Ciotka Walburga wciąż zawodziła.

- Och, zamknij się - jęknęła Hermiona, po czym machnęła różdżką. Błysnęło czerwone światło i portret ucichł.

- Chyba masz już doświadczenie w radzeniu sobie z moją ciotką - zaśmiałam się.

- No cóż, musiałam sobie z nią radzić przez kilka miesięcy dwa lata temu. Lekko nie było - również się zaśmiała, po czym obie weszłyśmy dalej. Najpierw podeszłam do pustego kredensu. Przejechałam po nim palcem, zbierając grubą warstwę kurzu.

- Ten plugawy złodziej zabrał wszystko - syknęłam. Przepełniła mnie złość. Pamiątki rodzinne gromadzone od wielu pokoleń, przepadły. Wszystko, co miało wartość znajdowało się teraz w rękach obcych ludzi.

- Taaak... Mundungusa obchodziło jedynie to, żeby jak najwięcej sprzedać... z takimi ludźmi się nie wygra...

- Niech no ja go tylko gdzieś spotkam... - zagroziłam, zaciskając pięść.

Powoli zaczęłam wchodzić po skrzypiących schodach na pierwsze piętro i przyglądać się głowom skrzatów. Nigdy ich nie lubiłam, jako dziecko mnie przerażały, a jako nastolatkę irytowały. W końcu znalazłam się na pierwszym piętrze i weszłam do salonu. Omiotłam wzrokiem pełne mroku wnętrze. Nic się nie zmieniło. Na jednej ze ścian wisiały portrety, które teraz spokojnie drzemały. Naprzeciwko wejścia znajdował się kominek, w którym kiedyś wielokrotnie pojawiała się Bella. Najpierw sama, a w końcu z Rudolfem. Po lewej stronie stał wielki stół. Jak przez mgłę widziałam teraz rodzinną kolację. Ja, Bella, Andromeda i rodzice. Jeszcze jako młode i niewinne dziewczynki. Pośrodku znajdował się mały stolik i dwie kanapy, a w rogu po prawej stronie znajdował się stary fortepian. Podeszłam do niego i przejechałam dłonią po klawiszach. Uśmiechnęłam się, słysząc stłumione dźwięki. Od lat nikt go nie używał. Taki piękny instrument marnował się tutaj, podczas gdy ja uwielbiałam kiedyś na nim grać. Odnotowałam w myślach, żeby go stąd zabrać. Hermiona usiadła na kanapie i przyglądała mi się, jak z dziecięcą fascynacją odkrywam to, co już dawno zostało przeze mnie odkryte.

- Chodź za mną - szepnęłam do Hermiony. Nie chciałam mówić normalnym głosem, jakbym bała się, że zakłócę spokój tego miejsca. Dziewczyna posłusznie ruszyła za mną do pokoju, którego ściany służyły za drzewo genealogiczne. Nie było w nim żadnych mebli. Jedynie ściany pokryte gobelinami z pełną historią genealogiczną rodziny Blacków.

- W tym pokoju znajdują się wszyscy członkowie mojej rodziny - oznajmiłam, gładząc czule materiał w miejscu, w którym znajdowało się nazwisko Lucjusza.

- Wiem - uśmiechnęła się nieśmiało. - Syriusz nam opowiadał.

- Och, chyba nie ma niczego, czym bym cię zaskoczyła - zaśmiałam się.

- Przepraszam, po prostu jestem zmęczona - powiedziała. - Zaczekam na panią w salonie.

Pokiwałam głową i pozwoliłam jej odejść, a kiedy zniknęła, zaczęłam wspinać się po schodach. Minęłam pokój Regulusa, Syriusza, ciotki Walburgi i wujka Oriona, Belli, Andromedy i w końcu stanęłam przed drzwiami z tabliczką:

Narcyza Black

 Pchnęłam je ostrożnie, nie wiedząc co mogę zastać w środku. Z ulgą odnotowałam, że nic się nie zmieniło. Wszystko zostało takie, jakie zostawiłam je dwadzieścia pięć lat temu. Na ścianach wisiały wyblakłe fotografie, na mahoniowym biurku wciąż leżały podręczniki, a na komodzie moja kolekcja porcelanowych figurek, które uwielbiałam zbierać jako dziecko. W oknach wisiały moje ulubione zasłony, a na łóżku leżał „Barroll”, mój pluszowy miś, bez którego nie potrafiłam zasnąć jako dziecko i którego później zatrzymałam jako szczęśliwy talizman. Ostrożnie usiadłam na łóżku, które cicho zaskrzypiało i wzięłam do ręki Barrolla. Po chwili leżałam i, podobnie jak ponad trzydzieści pięć lat temu, przytulałam się do mojego misia. I kiedy tak leżałam, zniknęły wszystkie troski. Nie liczyło się to, że Lucjusz chciał mnie zabić ani to, że Hermiona usilnie chce uszczęśliwić Dracona. Nie liczył się nawet Dan, który krył się gdzieś w ciemnościach za oknem. Pozostała jedynie błoga pustka i spokój.

Nawet nie wiem, w którym momencie zaczęłam płakać. Łzy napływały do moich oczu i wsiąkały w pachnącą stęchlizną pościel. Tak dobrze było znów znaleźć się w tym domu. Tak wspaniale było znów poczuć się bezpieczną. W końcu delikatny płacz przerodził się w gwałtowny szloch. Tak gwałtowny, że nie byłam w stanie łapać powietrza.

W takim stanie znalazła mnie Hermiona. Niewiele pamiętam w tego, co działo się potem. Jedynie urywki. Pamiętam, że Hermiona usiłowała mnie uspokoić. Chyba mnie przytulała. Tak. Mówiła coś o tym, że to mugolski sposób na nagły atak paniki. Przytulała mnie długo i mocno. W końcu mięśnie przestawały walczyć, krew już nie buzowała w żyłach, a oddech się uspokajał. Sposób Hermiony zadziałał.

Kiedy wróciłyśmy do domu, Draco już spał. Obie udałyśmy się do swoich sypialni i, mimo iż obiecałam Hermionie, że tej nocy nie uronię już ani jednej łzy, to kiedy tylko zamknęłam za sobą drzwi, zapłakałam gwałtownie. Zdążyłam jedynie rzucić zaklęcie wyciszające, zanim płacz pochłonął mnie całkowicie.

Powrót do domu przywołał wspomnienia, o których miałam nadzieję już nigdy sobie nie przypominać.

~*~

Zabawne, jak szybko mija czas, kiedy chce się go zatrzymać. Zanim się obejrzałam, nastało Boże Narodzenie. Mieszkańcy Wisteria Lane bardzo poważnie potraktowali ozdabianie domów na święta. Zewsząd spoglądali na mnie Święci Mikołajowie razem ze swoimi reniferami. Przed każdym domem stała choinka, a większość dachów świeciła się wszystkimi kolorami tęczy. Wszystko to tworzyło niesamowity efekt. Czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałam. Dekoracje na Wisteria Lane mogły spokojnie konkurować z tymi w Hogwarcie.

Stałam teraz w salonie, z kieliszkiem czerwonego wina w ręce i wyglądałam przez okno. Patrzyłam na dwoje dzieci, które lepiły bałwana. Przez chwilę przypomniałam sobie, jak kiedyś to ja, Andromeda i Bella lepiłyśmy bałwany w ogródku. To były takie beztroskie czasy. Nie dane mi jednak było zbyt długo oddać się rozmyślaniom o przeszłości, ponieważ  rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Usłyszałam jak Hermiona wita się ze swoimi rodzicami i z uśmiechem na twarzy ruszyłam się przywitać.

Wigilijny wieczór mijał nam spokojnie. Rodzice Hermiony okazali się być uroczymi ludźmi i prawdopodobnie bardzo bym ich polubiła, gdyby nie fakt, że cały czas byłam myślami gdzie indziej. Wpatrując się w kolorową, pięknie ozdobioną choinkę i słysząc napływające zewsząd kolędy, nie byłam w stanie skupić się na rozmowie. W końcu Draco zauważył, że coś jest nie tak i wyciągnął mnie do kuchni.

- Mamo, co się dzieje? - spytał zatroskany.

- Nic takiego - odparłam z uśmiechem na ustach. Nie chciałam go martwić.

- Mamo - powiedział stanowczym głosem. - Nie rób ze mnie głupka.

- Po prostu... wciąż myślę o ojcu. To pierwsze święta, które spędzam bez niego i... w święta nikt nie powinien być sam.

Draco westchnął i zaczął bawić się swoimi palcami, nerwowo je wyginając.

- Wysłałem do niego sowę. Napisałem, że jeśli chce, to może przyjść, ale jak widać... nie zależało mu na nas - powiedział w końcu, a w jego głosie wyczułam dużo goryczy.

- Ojciec na pewno czuje się winny za to, co się stało ostatnim razem - przygryzłam wargi, starając się powstrzymać napływający zewsząd ból. - Myślę, że w końcu uda mu się przezwyciężyć swoje przekonania. On po prostu potrzebuje na to więcej czasu niż ja - powiedziałam, a do moim oczu napłynęły łzy. Tak bardzo chciałam, żeby Lucjusz był tutaj. Żebyśmy wszyscy znów byli rodziną.

- On musi zaakceptować to, że kocham Hermionę i nigdy nie pozwolę mu na to, żeby ją skrzywdził. Jeśli przyjdzie dzień, w którym będzie kazał mi wybierać... nie zawaham się, mamo.

Do moich oczu napłynęły łzy, których nie byłam w stanie powstrzymać. Draco podszedł i mnie przytulił.

- Chcę, żeby było jak dawnej - szepnęłam.

- Ja też, mamo... Ja też... ale dopóki ojciec nie zaakceptuje moich wyborów, nic się nie zmieni.

Pokiwałam lekko głową i wskazałam na salon, z którego dochodziły odgłosy rozmowy i śmiechu.

- Powinniśmy wracać - uśmiechnęłam się lekko i otarłam łzy wierzchem dłoni. - Weź talerze, a ja zaniosę pudding - powiedziałam i wzięłam do ręki talerz z budyniem.

Reszta wieczoru upłynęła spokojnie. Państwo Granger opowiadali mi o swojej pracy, a Hermiona i Draco wtuleni w siebie spoglądali na nas z uśmiechem na twarzach. Około godziny dwudziestej rozległ się dzwonek do drzwi i Hermiona wpuściła do środka Harry'ego Pottera i Ginervę Weasley.

Zauważyłam, że Potter zdawał się całkowicie akceptować wybór swojej przyjaciółki, razem z Draconem rozmawiali swobodnie, wymieniali się opowieściami i żartami. Miałam wrażenie, że wszystko to, co opowiadał mi Draco o młodym Potterze, miało miejsce w zupełnie innym świecie i dotyczyły zupełnie innych osób. Teraz wyglądali jak dwaj przyjaciele. Jednak w przeciwieństwie do swojego chłopaka, panna Weasley zerkała badawczo na mojego syna i na mnie, jakby spodziewała się nagłego ataku z naszej strony.

Kiedy państwo Granger postanowili udać się do domu, Hermiona z ożywieniem opowiadała Ginny o postępach w pracy, a Draco zniknął w łazience, miałam okazję zamienić parę słów z młodym Potterem.

- Dziękuję za list - powiedziałam. - Wiem, że powinnam odpisać już dawno temu, ale zbyt wiele rzeczy działo się w moim życiu. W każdym razie: dziękuję.

- Naprawdę nie ma pani za co, uratowała mi pani życie. Dzięki temu kłamstwu, możemy tutaj teraz siedzieć - uśmiechnął się. - Ja nie zrobiłem niczego takiego.

- Obiecałeś ochronę mnie i mojej rodzinie, a dla mnie, to wcale nie jest nic takiego. Nie znam wielu ludzi, którzy mieli by w sobie taką siłę walki jak ty. I w dodatku byliby tacy wyrozumiali - powoli przechodziłam do tego, czego tak bardzo chciałam się dowiedzieć. - Musiało być wam trudno, prawda? Kiedy dowiedzieliście się, że Hermiona spotyka się z moim synem.

- W zasadzie, to nie - pokręcił głową. - No... mnie nie. Draco kontaktował się ze mną w ciągu ostatniego roku nauki, na który razem wrócili. Pisał mi, że rozmawiają i że zbliżają się do siebie. Wiedziałem, że to się w końcu stanie. Na początku było mi trudno w to uwierzyć, w końcu tyle lat nienawiści, a teraz nagle... ale w końcu to zaakceptowałem. Ginny też zniosła to nie najgorzej, choć wciąż nie do końca ufa Draconowi. Myślę, że akceptacja największą trudność sprawiła Ronowi. Na początku trochę się wściekał, w końcu nie raz usłyszał od Dracona okropne rzeczy, podobnie zresztą jak Hermiona i ja, ale w końcu i jemu udało się z tym pogodzić. Ich związek stał się po prostu faktem, a my zbyt wiele razem przeszliśmy, żeby nasza przyjaźń zakończyła się z takiego powodu.

- To bardzo mądre podejście - uśmiechnęłam się. - Bardzo dojrzałe.

Chciałam spytać o coś jeszcze, ale w tym samym momencie wrócił Draco.

- Potter, lepiej nie bajeruj mojej mamy - powiedział złowrogo, a po chwili się roześmiał, ja również. Zdałam sobie bowiem sprawę, że siedziałam teraz bardzo blisko Harry'ego.

- Gdzież bym śmiał. To byłby dla mnie zaszczyt, gdyby pani Malfoy zwróciła na mnie uwagę - puścił mi oczko, a ja roześmiałam się jeszcze bardziej.

- Na mnie już pora. Czas byście wy, młodzi, przejęli inicjatywę – uśmiechnęłam się, wstając z kanapy. - Dobranoc wszystkim - oznajmiłam i ruszyłam w stronę schodów. - Bawcie się dobrze - mrugnęłam porozumiewawczo do Dracona i zniknęłam za ścianą. Nie udałam się jednak do mojej sypialni. O nie, na dzisiejszy wieczór miałam zupełnie inne plany. Kiedy tylko usłyszałam gwar rozmów, teleportowałam się do Malfoy Manor.

- Lucjuszu, jesteś tutaj? - krzyknęłam, rozglądając się po ponurym wnętrzu. Pomimo remontu, który skończyłam zaledwie kilka tygodniu temu, ten pokój potrzebował dużo więcej niż nowych mebli i tapet, żeby zapanowało w nim światło. Mrok przesiąknął mury, nic już nie mogło uratować tego miejsca. - Lucjuszu! - krzyknęłam ponownie. 

Kiedy rozejrzałam się po salonie, uderzyła mnie smutna prawda. Pomieszczenie było pozbawione wszelkich ozdób, a miejsce, w którym do tej pory co roku znajdowała się ogromna choinka, stało teraz puste. Gdyby nie śnieg za oknem i kartka w kalendarzu, można by w ogóle nie zauważyć, że są święta Bożego Narodzenia.

Kiedy po raz trzeci zawołałam Lucjusza i odpowiedziała mi głucha cisza, zaczęłam się niepokoić. Wyciągnęłam różdżkę i powoli ruszyłam w głąb pomieszczenia. Na chwilę wstrzymałam oddech, żeby lepiej wsłuchać się w dźwięki, jakie wydawał dom. I, kiedy tak stałam, z zamkniętymi oczami i różdżką w dłoni coś usłyszałam. Znajomy dźwięk, który sprawił, że na moich ustach zagościł uśmiech. Jeszcze raz zamknęłam oczy i skupiłam się na źródle dźwięku. Dochodził z lewej strony, a dokładnie z mojego ulubionego fotela. Powoli ruszyłam w tamtą stronę i uśmiechnęłam się na widok Lucjusza chrapiącego w moim fotelu. Dla pewności nachyliłam się i sprawdziłam jego oddech. Nie wyczułam alkoholu, co bardzo mnie ucieszyło.

Korzystając z okazji postanowiłam zadbać o dekoracje. Kilka machnięć różdżką i całe pomieszczenie świeciło się od srebrno-zielonych łańcuchów i lampek. W oknach pojawiły się świąteczne witraże, a na kominku wielkie skarpety na prezenty. Choinka pełna była słodyczy i kolorowych bombek.

- Tak lepiej - śmiechnęłam się spoglądając na efekty mojej pracy, po czym z lekkim uśmieszkiem na ustach wycelowałam różdżkę w stronę Lucjusza i szepnęłam: Aquamenti.

Z końca różdżki, wprost na twarz Lucjusza, wypłynął delikatny strumień wody.

- Co do....?! - krzyknął Lucjusz podskakując na fotelu i gwałtownie z niego wstając.

- Lany poniedziałek - zaśmiałam się. - Zapomniałeś o Bożym Narodzeniu, więc zrobiłam ci Wielkanoc - chichotałam widząc, jak Lucjuszowi rzednie mina. Zaczął rozpinać mokrą koszulę i wycierać twarz. Nie potrafiłam powstrzymać śmiechu.

- No doprawdy, bardzo śmieszne - Lucjusz pokazał mi język, ale również się uśmiechnął. Jednym ruchem różdżki wysuszył koszulę i zaczął ją zapinać. Zaśmiałam się ponownie, kiedy zauważyłam, że pomylił guziki.

- Daj, ja to zrobię - powiedziałam i podeszłam do niego. Powoli rozpięłam mu koszulę i zaczęłam zapinać ją od nowa. Czułam ciepło jego klatki piersiowej, a jego oddech ogrzewał moje włosy. Kiedy skończyłam, uniosłam lekko głowę i szepnęłam: gotowe.

Lucjusz uśmiechnął się i złożył pocałunek na moich dłoniach.

- Dziękuję - schylił się i szepnął mi na ucho. - A więc... co cię sprowadza do domu?

- Och, Lucjuszu, to mauzoleum jest zbyt zimne i puste, żeby nazywać je domem.

- Nie przesadzaj. W końcu mamy kilka wspaniałych wspomnień.

- Może... - uśmiechnęłam się.

- Ale ty wciąż nie odpowiedziałaś na moje pytanie... dlaczego postanowiłaś mnie odwiedzić?

- W święta nikt nie powinien być sam - szepnęłam. - Nawet ty, Lucjuszu.

- Ach, rozumiem - z uśmiechem na ustach pokiwał głową. - Widzę, że wprowadziłaś kilka zmian w wystroju - zauważył, rozglądając się po pomieszczeniu.

- Cóż, uznałam, że skoro mam spędzić tutaj cały wieczór, to nie będę siedziała w takim ponurym grobowcu.

- A więc chcesz spędzić tutaj cały wieczór?

- Jeśli ty tego chcesz.

- A ty? - spytał zmysłowo.

- Chcę - uśmiechnęłam się. - W ten jeden wieczór, ja będę wolną kobietą bez przeszłości, a ty wolnym mężczyzną bez przeszłości. Niech liczy się tylko to, co przed nami.

- Zgoda - szepnął mi do ucha. Machnęłam różdżką i zewsząd zaczęła napływać muzyka. Ta sama, do której tańczyliśmy na naszym ślubie. - Czy mogę prosić panią do tańca? - spytał szarmancko Lucjusz, kłaniając mi się i wyciągając do mnie rękę.

- Skoro pan nalega - uśmiechnęłam się i chwyciłam jego dłoń. Po chwili kołysaliśmy się na boki w rytmie muzyki. To były wspaniałe chwile.

Po kilku długich chwilach Lucjusz zniknął, by po kilku następnych wrócić z małym granatowym pudełeczkiem, które mi wręczył.

- To dla ciebie - uśmiechnął się, a kiedy je otworzyłam, zobaczyłam parę szafirowych kolczyków. - Podkreślają kolor twoich pięknych oczu - szepnął, a ja poczułam, że rumieńce wstąpiły na moje policzki.

- Są piękne - powiedziałam, delikatnie gładząc je opuszkami palców. - Ale... ja nie mam dla ciebie żadnego prezentu...

- Twoja obecność tutaj jest najwspanialszym prezentem, jaki mogłem od ciebie dostać - oznajmił i nachylił się, żeby ucałować moje włosy. Uśmiechnęłam się i po chwili znów wirowaliśmy w tańcu.

- Wesołych świąt, Lucjuszu - powiedziałam, przykładając głowę do klatki piersiowej Lucjusza.

- Wesołych świąt, Narcyzo - szepnął, po czym ponownie złożył pocałunek na moich włosach.

I kiedy tak kołysaliśmy się w rytmie muzyki, wszystko przestało mieć znaczenie. Myślałam tylko o tym, co działo się w tej chwili. O cieple ciała Lucjusza, o jego przyjemnym dotyku, o dodającym otuchy biciu jego serca, o jego miękkich ustach i delikatnych pocałunkach. Po raz pierwszy od bardzo dawna, liczyła się tylko teraźniejszość.

~*~

Uwaga, uwaga, uwaga... dzisiaj mój blog kończy pół roku! :D Jej, to takie wspaniałe ^^ Chciałam w tym miejscu podziękować Wam za to, że ze mną jesteście i dajecie mi siłę do pisania ♡ Dziękuję również za 9000 wyświetleń, naprawdę wspaniale jest patrzeć na te statystyki :) Apropos statystyk, to widzę, że blog ma wiele wyświetleń w innych krajach, więc mam prośbę: jeśli czyta to ktoś z zagranicy, byłoby mi naprawdę miło, gdyby się ujawnił ;)

Ach, i jeszcze gratulacje dla Was, jeśli udało się Wam przetrwać tych 16 stron :)

Na dzisiaj to tyle ;) Nowy rozdział pojawi się do 8 marca :) Trzymajcie się cieplutko do tego czasu, całusy,

Wasza Ciocia Bella ;**