Rozdział 27. Jak przetrwać?

- Mamo, tak bardzo mi przykro - powiedział Draco, a ja zmusiłam się do krzywego uśmiechu. 

- Mnie również - szepnęłam. 

- Jak się czujesz? 

- W porządku. 

- Mogę ci jakoś pomóc? 

- Zostań ze mną -  poprosiłam.

To była najdłuższa od tygodnia rozmowa, jaką udało się komuś ze mną przeprowadzić. Próbowało wiele osób. Draco, Andromeda, uzdrowicielki Herman i Ross, w pewnym momencie widziałam chyba nawet Pottera. Wiele osób starało mi się pomóc, ale tej, której potrzebowałam najbardziej, przy mnie nie było. 

- Mamo, gdzie jest ojciec? 

- Nie wiem. 

Wzruszyłam ramionami, ukazując własną bezradność. 

Nie miałam pojęcia gdzie był Lucjusz. Nie widziałam go, odkąd wyszedł ze szpitala. Od tamtej pory mnie unikał.

- A wiesz, kiedy wróci? 

Pokręciłam głową. Nie wiedziałam gdzie był i co robił, ale jeśli mam być szczera z wami i przede wszystkim z samą sobą - przestało mnie to obchodzić. Wiedziałam, że Lucjusz bywał w domu. Wiele razy słyszałam jego kroki na korytarzu, kiedy późną nocą nie mogłam zasnąć. Nasłuchiwałam wtedy dźwięków, które wydawał ten stary dom, należący do przodków Lucjusza. Zastanawiałam się, jak wiele kobiet przede mną leżało w tym zimnym łóżku, tak jak ja teraz. Nie wiedząc, co przyniesie kolejny dzień i czy on w ogóle nastanie. Coraz częściej dochodziłam do wniosku, że dla kobiet w rodzinie Malfoyów, kobiet takich jak ja, noc nigdy się nie kończyła, a obawy i wątpliwości zostawały z nimi przez cały czas. Nie dziwiłam się, że kobiety w tej rodzinie umierały tak w tak młodym wieku. Matka Lucjusza zmarła w wieku trzydziestu lat, jego babka miała trzydzieści siedem, kiedy pożegnała się z życiem, a siostra jego ojca zaledwie dwadzieścia pięć. Byłam jedną z najdłużej żyjących pań Malfoy. Przeżyłam dwie wojny, gościłam w swoim domu jednego z najpotężniejszych i najokrutniejszych czarnoksiężników, straciłam pięcioro dzieci, wiele razy byłam torturowana zaklęciem Cruciatus, a mój mąż prawie mnie udusił. Mimo to, wciąż żyłam. Ale co to było za życie? I czy w ogóle można je było tak nazwać? 

Wiele razy budziłam się w nocy z krzykiem i płaczem. Wciąż śniłam o mojej małej córeczce, umierającej na moich rękach. Nie byłam w stanie pogodzić się z okrutnym losem. Wiedziałam też, że Lucjusz słyszał moje krzyki, słyszał je cały dom. Wszystkie portrety i skrzaty. Słyszał to każdy, kto tylko w nim przebywał. Draco przybiegał do mnie za każdym razem, Lucjusz nie pojawił się ani razu. 

- Pokłóciliście się? 

- Nie. 

- Mamo, o czym mi nie mówisz? 

- Tęsknię za nią - szepnęłam, wpatrując się w okno. - Tęsknię za moją małą Charlotte. 

- Ja też, mamo. Kochałem ją równie mocno, co ty.

- Dlaczego to się dzieje, synku? Dlaczego to nas spotyka? 

Nie oczekiwałam odpowiedzi i Draco doskonale o tym wiedział. Nie musiał nic mówić, po prostu mnie przytulił. Zadawałam to pytanie co najmniej dwa razy dziennie, a Draco za każdym razem robił to samo. Był przy mnie i okazywał mi wsparcie. Robił wszystko to, co w tej sytuacji powinien robić Lucjusz. 

~*~

Pogrzeb mojej córeczki odbył się trzy dni po jej śmierci. To była skromna ceremonia. Tylko rodzina i przyjaciele. Nikt nie przemawiał, nie było takiej potrzeby. Wszyscy rozumieli nasz ból i nie chcieli go powiększać. Kiedy ciało Charlotte zniknęło w grobie, a ludzie złożyli nam kondolencje, Lucjusz zniknął. Od tamtej pory unikał mnie za wszelką cenę. 

Usiadłam na kamiennej ławce przed grobem Charlotte i schowałam twarz w dłoniach. Tak bardzo chciałam ją przytulić, poczuć jej ciężar i usłyszeć jej oddech. Chciałam żeby wróciła, żeby czas się cofnął i żeby moja mała córeczka znów przy mnie była. 

Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, ale nie odwróciłam się. Ten ktoś usiadł obok mnie. 

- Mogę z tobą posiedzieć, mamo? - spytał Draco. 

- Oczywiście, synku - szepnęłam. 

Draco usiadł obok mnie i przez chwilę wpatrywał się w szary nagrobek.

- Nie mogę uwierzyć, że jej nie ma - powiedział. - Jeszcze kilka tygodni temu razem z ojcem kłóciliśmy się o kolor ścian do jej pokoiku, a teraz... - urwał, kiedy zdał sobie sprawę, że mój płacz się nasilił. - Przepraszam - powiedział i przytulił mnie. - Dla mnie to też jest trudne. 

Pokiwałam głową na znak zrozumienia, ale nie odpowiedziałam. Nie miałam siły by mówić. 

- Mamo... -  zaczął po kilku minutach Draco, wpatrując się w grób obok. - Mamo, kim był Scorpius Malfoy? 

Zamarłam. Minęło tak wiele czasu... 

- To twój brat - szepnęłam. 

- Co? - zdziwił się Draco. - Nie... Pamiętałbym. Pamiętałbym własnego brata. 

- Nie możesz go pamiętać, miałeś dwa lata. Ojciec... Ojciec wymazał go z twojej pamięci. Scorpius zmarł przed swoimi narodzinami, a ty... Ty ciągle pytałeś... Chciałeś wiedzieć, kiedy pojawi się twój brat... a ja nie mogłam... byłeś zbyt mały, by zrozumieć, co się stało... I... To było... 

Łzy płynęły po moich policzkach. Poczułam, że Draco mnie przytulił, ale ja nawet nie drgnęłam. 

- Ojciec uznał, że to najlepsze rozwiązanie, a ja się nie sprzeciwiłam... Nie miałam siły, chciałam po prostu żebyś przestał pytać... 

- Co się stało? Dlaczego zmarł? 

- Teraz to bez znaczenia. Nic nie wróci mu życia -  powiedziałam, ocierając łzy. 

- Przykro mi, mamo - szepnął, a ja wyswobodziłam się z jego uścisku. 

- Chcę być sama - oznajmiłam, wstając z ławki. A potem ruszyłam przed siebie i bez celu wędrowałam pomiędzy nagrobkami członków rodziny Lucjusza. Nie miałam serca mówić mojemu synowi, że przyczynił się do śmierci własnego brata.

~*~

Ściany były pokryte pastelowym różem. Podłoga wyłożona brązowymi panelami. Drewniane meble były białe. Kołyskę otulał delikatny materiał kremowego baldachimu. Półki pełne były pluszaków. Gęsty dywan był miękki i bardzo wygodny. Leżała na nim skulona kobieta. Kobieta, która nie była w stanie pogodzić się ze śmiercią córki. Pragnęła być jedynie matką dla tamtej małej dziewczynki. Nie mogła. Łzy wsiąkały w dywan, który tłumił jej szloch. Kobieta nie była w stanie się podnieść. Leżała tak całymi godzinami, czekając na cud, który nie miał się zdarzyć. Tą kobietą byłam ja.

Często tam przychodziłam. Zaglądałam do kołyski, poprawiałam pluszaki, starałam się zachowywać tak, jakby powodem nieobecności Charlotte nie była jej śmierć, ale to, że ktoś zabrał ją na spacer, a ja miałam chwilę by odpocząć. Czasem siadałam na bujanym fotelu stojącym pod oknem i zamykałam oczy. Zawsze jednak kończyłam skulona na dywanie. Płakałam, dopóki nie zabrakło mi łez. Potem przeważnie znajdował mnie Draco i za każdym kazał mi przyrzec, że już nigdy tutaj nie wrócę, a ja zawsze mu to obiecałam. Zawsze również wracałam. Czułam, jakby ciągnęła mnie tam jakaś siła. Wierzyłam, że pewnego dnia otworzę drzwi i usłyszę gaworzenie mojej córeczki. Z bólem jednak odkrywałam, że tak się nie działo. Ból był silniejszy ode mnie. Wiedziałam, że powinnam być silna i twarda, że ból w końcu minie, ale miałam siły by walczyć, to mnie przerastało. 

- Mamo, obiecałaś - usłyszałam głos Draco i spojrzałam na niego. Łzy już dawno przestały płynąć. 

- Nie mogłam, ja... musiałam tutaj przyjść...

- Pomogę ci - powiedział, podając mi dłoń. Chwyciłam ją i powoli wstałam.

- Musimy...

- Nie - zaprzeczyłam gwałtownie. - Jeszcze nie teraz. Nie jestem gotowa.

- Myślę, że powinnaś przestać tutaj przychodzić. To wszystko pogarsza.

- Wiem.

- Więc?

- Jeszcze nie teraz.

Draco westchnął głęboko, po czym wskazał głową na korytarz.

- Chodźmy już, skrzaty przygotowały kolację.

- Nie jestem głodna.

- Powinnaś coś zjeść - nalegał.

- Powinnam wiele rzeczy, a mimo to... Idę się przejść - powiedziałam i szybkim krokiem ruszyłam w stronę wyjścia z domu.

Nie szłam długo, zaledwie kilka minut. Miejsce, w którym chciałam się znaleźć było zupełnie inne niż ostatnim razem. Kwiaty białego bzu zaczęły opadać, drzewo powoli umierało. Usiadłam pod drzewem i zamknęłam oczy. Nie płakałam. Po prostu wdychałam świeże powietrze. Potrzebowałam tego. Zwykłej chwili wytchnienia. Momentu, w którym zapominam, że cały mój świat się zawalił. 

Siedziałam tam długo. Niebo powoli ciemniało, a ja obserwowałam zachód słońca. Tęskniłam za chwilami w Świnoujściu, kiedy razem z Lucjuszem mogliśmy beztrosko patrzeć na słońce chowające się za horyzontem. Wtedy wszystko było inaczej. Lepiej. Nie myślcie tylko, że żałuję ciąży. Nie. Tak nie jest i nigdy nie będzie. Nie żałuję ani jednej chwili. Czułam jak moja córeczka się ruszała, mówiłam do niej i kochałam całym sercem. Jestem wdzięczna za każdą chwilę. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego dostałam ich tak mało? Dlaczego nie mogłam chronić własnego dziecka? Dlaczego musiałam pozwolić jej umrzeć? 

- Mamo, czy ojciec cię skrzywdził? - spytał Draco, a ja drgnęłam. Nie usłyszałam, kiedy przyszedł. 

- O czym ty mówisz? - udałam zdziwienie. 

- Przecież widzę. Ojca w ogóle nie ma w domu, a kiedy już jest to cię unika. Kiedy ostatni raz z nim rozmawiałaś? 

Nie pamiętałam. 

- Ojciec po prostu radzi sobie z tym wszystkim inaczej niż ja - szepnęłam. 

- Niby jak? Topi smutki w Ognistej? Nie - pokręcił głową - nie widziałem go pijanego. Mamo, on coś ukrywa. Powinien być przy tobie, a tymczasem jest nie wiadomo z kim i nie wiadomo gdzie? Powinien cię wspierać, pomagać ci uporać się z tym, co się stało, a tymczasem... 

- Wystarczy! - krzyknęłam. -  To twój ojciec i nie masz prawa tak o nim mówić. Masz rację, nie wiem gdzie jest i co robi, ale nie masz podstaw by go o cokolwiek oskarżać. 

- Ja się po prostu o ciebie martwię -  powiedział Draco. - Nie chcę, żeby znowu cię skrzywdził, ale jeśli to zrobi, przysięgam, że go zabiję i nie uda ci się mnie powstrzymać. 

- Skąd w tobie tyle nieufności do niego? - spytałam, zaskoczona jego obietnicą. 

- Bo w przeciwieństwie do ciebie, ja nie zapomniałem, co zrobił i do czego jest zdolny. Ja już nigdy nie będę w stanie mu w pełni zaufać, mamo. Zbyt wiele razy widziałem jak cię krzywdził i nie pozwolę, żeby zrobił to po raz kolejny. 

- Powinieneś mu zaufać, Draco. Chociaż trochę. Spróbuj w niego uwierzyć, on naprawdę się zmienił. 

- Malfoyowie się nie zmieniają, mamo. Natura Malfoya zawsze wygra, ja sam muszę się bardzo pilnować, a ojciec nie ma tak silnej woli jak ja.

- Tego nie wiesz. 

- Gdyby miał, to wszystko by się nie wydarzyło. Bylibyśmy innymi ludźmi, z inną historią. 

- To nie takie proste, Draco. Sam wiesz, że Czarnemu Panu się nie odmawia. 

- Gdyby chodziło o mnie, zabrałbym moją rodzinę i zrobił wszystko, żeby ich chronić. Nawet, jeśli miałbym sam oddać za to życie. 

- To wszystko brzmi pięknie, kiedy o tym mówisz, ale kiedy naprawdę stajesz przed tym wyborem, dociera do ciebie, że tak naprawdę wcale go nie masz. 

- Dlaczego wciąż go bronisz? - nie krył zdziwienia.

- Bo to mój mąż. Staram się akceptować jego wybory. Czasem to trudne, ale tak zostałam wychowana. Nie twierdzę, że to dobre podejście, ale nie umiem tego zmienić. 

- Bycie czystokrwistym wcale nie jest takie dobre jak mi to wmawialiście - powiedział i usiadł obok mnie. - Całe życie mówiliście mi, że przez moją krew jestem lepszy, że mam więcej możliwości i szans, ale to nieprawda. To jak etykieta. Gorsza niż Mroczny Znak. Gdziekolwiek się pojawię, wszyscy wiedzą, kim jestem. Arystokrata Śmierciożerca... To sprawia, że gardzę samym sobą, chcę być innym człowiekiem. Zazdroszczę mugolakom i półkrwistym, zazdroszczę nawet Weasleyom. Oni mieli wybór. Mogli walczyć, przyłączyć się do dobrej albo złej strony, sami decydowali o swoim losie. O moim zadecydowała moja krew. Nie pozwolę, żeby nazwisko i krew wpłynęły na życie moich dzieci – oznajmił z goryczą w głosie.

- Cieszę się, że to zrozumiałeś - szepnęłam. -  To oznacza, że nie wszystko stracone. Masz szansę wychować swoje dzieci lepiej niż ja wychowałam ciebie. 

- To nie twoja wina mamo. Robiłaś tylko to, co kazał ci ojciec. Byłaś jego marionetką, tak samo jak ja. 

- Ale mimo wszystko, nie sprzeciwiliśmy mu się. 

- Tak... Myślisz, że to ze strachu? 

- Myślę, że to z miłości.

- Ta... Z miłości człowiek robi głupie rzeczy -  mruknął i zamyślił się. -  Udało mi się -  stwierdził po chwili. 

- Co takiego? - spytałam, marszcząc brwi. 

- Rozmawiałaś ze mną normalnie. To dobry początek. 

- Do czego? 

- Powrotu do życia, mamo. 

- Bawiłeś się w mojego psychologa? 

- Hermiona zawsze tak robiła ze mną, byłem ciekaw czy pomoże również tobie. 

- Przeprowadzasz eksperymenty na własnej matce? Jak ci nie wstyd? - udałam oburzenie, ale tak naprawdę byłam mu za to wdzięczna. Ta rozmowa naprawdę mi pomogła. 

- Najważniejsze, że się udało - uśmiechnął się. 

- Chcesz coś jeszcze? - spytałam, uśmiechając się delikatnie. 

- Właściwie to tak - powiedział, wkładając rękę do kieszeni. - Przyniosłem ci jabłko. Może nie jest to prawdziwa kolacja, ale mnie zawsze pomaga. Wiesz, jabłka mają magiczną moc - uśmiechnął się, podając mi zielony owoc. 

- Dziękuję - szepnęłam, a potem go przytuliłam. - Zrobiłeś dla mnie więcej niż ktokolwiek inny. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. 

- Daj spokój mamo - machnął ręką. - Zrobiłem to, bo cię kocham. Wracajmy do domu. 

Kiedy tego wieczoru szłam do sypialni i minęłam pokoik Charlotte, znalazłam w sobie siłę, by tym razem zamknąć go na zawsze. Już nigdy nie miałam tam wrócić. 

~*~

Minął miesiąc. Ani Draco, ani Lucjusz nie przyznali się do wspólnej rozmowy, ale od jakiegoś czasu Lucjusz częściej bywał w domu, jadał z nami posiłki oraz, co najważniejsze, rozmawiał ze mną. Wszystko powoli wracało do normalności. Nieustannie towarzyszyło mi jednak przeczucie, że była to tylko cisza przed zbliżającą się burzą. 

Siedziałam na fotelu i obserwowałam jak Draco i Lucjusz szykowali się do pracy. Lubiłam ich obserwować. Powoli znów zaczynały mnie cieszyć małe rzeczy. To był dobry znak, a przynajmniej tak twierdził Draco. Według niego zaczynałam godzić się z faktem, że moja córeczka zmarła i wkrótce stanę na nogi. Ja uważałam inaczej, ale nie chciałam się z nim kłócić. 

Kilka chwil po tym, jak Lucjusz zniknął w zielonych płomieniach, usłyszałam stukanie w okno. Zanim zdążyłam się ruszyć, Draco otworzył okno i odwiązał od nóżki małej płomykówki czerwoną kopertę. 

- To do ciebie, mamo - powiedział, zamykając okno. - Od... Kogoś Życzliwego - przeczytał i zmarszczył brwi. - Wiesz, kto to? 

- Nie - pokręciłam głową, biorąc od niego kopertę. - Dziękuję. 

- Dziwne, prawda? - spytał, podchodząc do krzesła, na którym leżała jego torba. - Trochę pochmurno dzisiaj. Chyba zbiera się na burzę – stwierdził.

Nie słuchałam go. Byłam zbyt pochłonięta oglądaniem zdjęć, które wyjęłam z koperty. Gdybym go jednak słyszała, przyznałabym mu rację. Ewidentnie nadchodziła burza. I to największa, z jaką miałam się zmierzyć.

~*~

Nie tego oczekiwaliście, prawda? Cóż, ja też. Nie miałam pojęcia o czym mógłby być ten rozdział i nie wyszedł taki jak chciałam. Przez długi czas po prostu czytałam to, co miałam i na tym się kończyło, nie byłam w stanie nic dopisać, ale po wielu próbach i staraniach stworzyłam to. Czy jestem z tego dumna? Nie do końca, ale wiem że tak jak zawsze dałam z siebie wszystko. Pisałam ten tekst dosłownie wszędzie. W przychodni, w busie, w samochodzie, w parku, o 5 rano, kiedy po imprezie wszyscy odpadli. Pisałam go nawet robiąc zakupy w Biedronce. A mimo to, zajęło mi to tak wiele czasu, za co Was przepraszam. Ciężko było napisać rozdział, który jest praktycznie o niczym. Nie wiem kiedy pojawi się następny, ale na pewno szybciej niż ten. Rozdział nie zachwyca długością, ale to dlatego, że dwa porządne rozdziały postanowiłam rozbić na cztery krótsze. To chyba tyle na dzisiaj. Ach, jeszcze jedno: jeśli jeszcze nie czytaliście, to serdecznie zapraszam do przeczytania i skomentowania krótkiej parodii o Severusie, którą napisałam w ramach Liebsterowego zadania w poprzednim poście ;) 

Całusy, Ciocia Bella ;*

Na koniec jeszcze taka bardzo zagubiona i przerażona Narcyza