Rozdział 35. Mam dość bycia nieszczęśliwą

Ponownie spojrzałam na liścik trzymany w dłoni, po czym zgniotłam go i wrzuciłam do kominka.

- Wszystko w porządku? - spytała zatroskanym głosem Andromeda.

Westchnęłam głośno i zaczęłam wpatrywać się w okno. Myślałam o wszystkim tym, co wydarzyło się w ostatnim czasie. O rozpoczęciu pracy w Hogwarcie, o przyjaźni z Esme, o tym, co działo się w życiu Dracona i czy Astoria spełnia moją prośbę. Głównie jednak moje myśli zaprzątał Jason. Nie potrafiłam zrozumieć jego zachowania. Co nim kierowało, kiedy mnie pocałował? Czy był szczery? Jakie były jego zamiary? Co tak naprawdę do mnie czuł? I co najważniejsze: czy ja czułam coś do niego?

- Narcyzo! - podniesiony głos Andromedy wyrwał mnie z zamyślenia.

- Tak? - spytałam odrętwiała.

- Pytałam, czy wszystko w porządku?

- Tak, naturalnie - pokiwałam głową. - Dlaczego?

- Hmm... pomyślmy - westchnęła i przyłożyła palec wskazujący do policzka, po czym zaczęła wyliczać. - Po pierwsze, przyjechałaś bez wcześniejszej zapowiedzi. Nie mówię oczywiście, że to źle, ale trochę nie w twoim stylu. Po drugie, odkąd przyjechałaś, prawie nic nie mówisz i tylko patrzysz w okno. Po trzecie, właśnie zgniotłaś liścik od swojego syna. Czyżbym o czymś zapomniała?

- Przepraszam - szepnęłam.

- Czy w Hogwarcie stało się coś, o czym mi nie mówisz? Chodzi o twoją przeszłość? Uczniowie nie chcą zaakceptować cię jako nauczycielki? A może to nauczyciele źle cię postrzegają? Miałaś jakieś problemy?

Zadawała pytania tak szybko, że połowy z nich nawet nie odnotowałam. Wiedziałam, że się o mnie martwi, ale było coś irytującego w jej trosce.

- Poznałam kogoś - powiedziałam w końcu.

- I to źle, bo...?

- To za szybko! Dopiero co rozwiodłam się z Lucjuszem.

- Podobasz mu się?

- Nie wiem - wzruszyłam ramionami.

- A czy on podoba się tobie?

- Nie wiem.

- Narcyzo... czy coś się między wami wydarzyło?

Udawanie, że nie dosłyszałam jej pytania i ponowne wpatrywanie się w okno wydawało się najlepszym rozwiązaniem, ale jednak zdecydowałam się opowiedzieć Andromedzie o wszystkim. Opowiedziałam jej o wpadaniu na siebie, o incydencie z patronusem o spacerze, pocałunku i jego zaproszeniu do Hogsmeade. Moja siostra wysłuchała mnie uważnie, by podsumować wszystko głośnym westchnięciem.

- Oczy tak błękitne, że mogłabyś w nich pływać całymi godzinami? Narcyzo, czy ty się słyszysz?

- Co? Nie powiedziałam tego - zaprzeczyłam gwałtownie.

- Owszem, powiedziałaś. Narcyzo, nie oszukuj samej siebie, on ci się podoba.

- Nieprawda! - oburzyłam się i wstałam z krzesła.

- Dobrze, Narcyzo, spokojnie - powiedziała. - Nie musimy o tym rozmawiać, jeśli tego nie chcesz.

- Dziękuję - uśmiechnęłam się minimalnie i ponownie usiadłam.

- Co napisał Draco? - spytała, wskazując na zgniecioną kartkę, którą powoli trawił ogień w kominku.

- Zaprosił mnie do siebie na Noc Duchów.

- Więc czemu się nie cieszysz?

- Cieszę, oczywiście, że tak. Po prostu... - westchnęłam. - Miałam nadzieję, że w Hogwarcie odnajdę spokój, że nic mi go nie zakłóci. A potem pojawił się Jason i...

- Nie możesz przestać o nim myśleć?

- Dokładnie. Jestem już zmęczona tym, że kiedy choć jeden z moich problemów się rozwiąże, od razu pojawia się inny.

- Takie jest życie, siostrzyczko. Byłoby zbyt łatwo, gdyby problemy tak po prostu znikały. Ale wiem jedno i myślę, że ty również.

- Co takiego?

- W głębi duszy doskonale wiesz, co zrobić. Pamiętaj, że zasługujesz na szczęście tak samo, jak każdy inny i jeśli to on może ci je zapewnić, zaryzykuj.

~*~

30 sierpnia 1996

- Severusie, czy przysięgasz strzec mojego syna, Dracona, gdy będzie wypełniał rozkaz Czarnego Pana? 

- Przysięgam. 

Błyszczący język płomienia wystrzelił z różdżki i oplótł nasze dłonie niczym ognisty drut. 

- Czy przysięgasz chronić go ze wszystkich swoich sił? 

- Przysięgam. 

Drugi płomienisty język wytrysnął z różdżki, tworząc wokół naszych połączonych dłoni błyszczący łańcuch. 

- I czy przysięgasz, jeśli będzie to konieczne... Jeśli Draco zawiedzie... - wyszeptałam, a dłoń Severusa zadrżała w moim uścisku, lecz mimo to jej nie cofnął. - Czy przysięgasz wykonać wolę Czarnego Pana i rozkaz, który wydał Draconowi? 

- Przysięgam.*

Kiedy po wizycie u Severusa wróciłyśmy do domu, Bella od razu zniknęła w kominku, mówiąc coś o podniecającym ataku na pewną mugolską firmę. Niewiele zrozumiałam z jej słów. Zdołałam jedynie dojść do sypialni i położyć się w zimnym łóżku, pod jeszcze zimniejszą pościelą. Nie zdołałam nawet zdjąć butów ani płaszcza. Po prostu zagrzebałam się w pościeli, starając się wymazać z pamięci, że to, co działo się w moim życiu było prawdą, a nie jedynie okropnym koszmarem. Zasnęłam wyczerpana ciągłym płaczem i nie obudziłam się przez kilkanaście kolejnych godzin. Spałam tak długo, że kiedy otworzyłam oczy, był ranek następnego dnia.

Podniesienie się z łóżka było sporym wyzwaniem. Wciąż miałam na sobie niewygodne buty i ciężki płaszcz. Zdjęłam je i rzuciłam w kąt pokoju. Schowałam twarz w dłoniach, jednak nie uroniłam ani jednej łzy. Nie miałam siły płakać. Powoli zmusiłam się do wstania. Byłam cała obolała. Zejście na dół po schodach pochłonęło wiele energii, jednak wiedziałam, że muszę to zrobić. Musiałam pokazać Draconowi, że wciąż jestem silna. Musiałam udawać silną, by on mógł pozwolić sobie na chwilę słabości.

Jednak kiedy zeszłam na dół, kiedy zobaczyłam go siedzącego na kanapie z gazetą w ręku i skupieniu na twarzy poczułam, że coś we mnie pękło. Draco wyglądał zupełnie jak Lucjusz. Upadłam na podłogę, a gwałtowny szloch wstrząsał moim ciałem. Draco próbował mnie uspokoić. Obiecałam sobie, że pokażę żadnych oznak słabości, jednak widok syna wyglądającego zupełnie jak mąż, którego mogłam już nigdy nie zobaczyć, był zbyt silnym przeżyciem. I choć to Lucjusz doprowadził do tego, że bałam się o każdą minutę naszego życia, nie potrafiłam przestać go kochać. Wprost przeciwnie. To właśnie tęsknota za nim bolała najbardziej. 

Teraz. 

Otworzyłam gwałtownie oczy i zdałam sobie sprawę z tego, że płakałam. 

- Wszystko w porządku? -  spytała Andromeda, stojąc nade mną, a ja starałam sobie przypomnieć, co takiego mi się śniło. 

- Miałam zły sen - powiedziałam. 

- Płakałaś i rzucałaś się na łóżku, myślałam że dzieje się coś złego - podała mi kubek z herbatą. Wzięłam łyk ciepłego płynu. 

- Ten sen przypomniał mi, jak bardzo nieszczęśliwa byłam. I jak bardzo już nigdy nie chcę taka być. 

- Czy to znaczy, że... 

- Wracam do Hogwartu - pokiwałam głową. - Nie wiem, co z tego wyniknie, ale chcę podjąć ryzyko - uśmiechnęłam się i wzięłam Teddy'ego na ręce.

- Zuch dziewczyna - Andromeda odetchnęła z ulgą. 

- Ale pamiętaj, że jeśli złamie mi to serce, będziesz musiała znowu pozbierać mnie do kupy - ostrzegłam. 

- Na całe szczęście mam jeszcze spory zapas wina w piwnicy - roześmiała się, a ja jej zawtórowałam. 

~*~

Stanęłam przed drzwiami prowadzącymi do gabinetu Jasona. Nie rozumiałam, dlaczego to wydawało mi się takie ważne. Jakby ta chwila wymagała pewnej inicjacji, jakby było to coś niewyobrażalnie ważnego, coś co miałoby zmienić całe moje życie. Odczekałam jeszcze chwilę, bezsensownie wpatrując się w drzwi, po czym zapukałam.

Drzwi otworzyły się i zobaczyłam Jasona. Wstrzymałam oddech, jakbym chciała również zatrzymać tę chwilę.

- Chciałam porozmawiać - wypaliłam, zanim Jason zdążył cokolwiek zrobić.

- Z wielką chęcią - rozpromienił się i wpuścił mnie do środka.

- Jason... - zaczęłam.

- Poczekaj, sekundę, dobrze? - poprosił, kładąc dłonie na moich ramionach. - Muszę najpierw zająć się boginem, który upatrzył sobie miejsce w mojej szufladzie.

- Oczywiście - pokiwałam głową.

Jason wyciągnął różdżkę z kieszeni szaty i wycelował ją wprost w szafkę stojącą po prawej stronie od wejścia. Szuflada wysunęła się i z jej wnętrza zaczął wydobywać się dym. Po chwili dym opadł i pozostało tylko to, czego Jason bał się najbardziej, a było to coś, czego nigdy bym nie oczekiwała. Kiedy dym opadł, w pokoju byłam tylko ja, Jason i... martwa ja. Kiedy to zobaczyłam, zamarłam.

Największym strachem Jasona było moje martwe ciało.

Spojrzałam na niego. W jego oczach zobaczyłam przerażenie i ból. W wyrazie jego twarzy dostrzegłam też zmieszanie i zaskoczenie. Wcale nie chciał, żebym to oglądała, spodziewał się ujrzeć coś zupełnie innego, byłam tego pewna. Staliśmy tak przez chwilę: ja wpatrując się w niego, on w moje martwe ciało. Widziałam, jak jego ręka zaczyna drżeć, nie był w stanie pokonać bogina. Mogliśmy tak stać do jutra. Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce.

- Hej! - krzyknęłam, by zwrócić na siebie uwagę bogina. Zadziałało. Zamiast mnie, na podłodze leżał teraz martwy Draco. Choć łzy napłynęły do moich oczu, wzięłam głęboki wdech i krzyknęłam: Ridiculus!

Bogin spojrzał na mnie, po czym zmienił się w chmurę dymu i wrócił do szuflady. Nie został zniszczony, a więc mogłam wykorzystać go później na jednej z lekcji.

Spojrzałam na Jasona. Stał sparaliżowany patrząc na mnie.

- Dziękuję - wyszeptał.

- Naprawdę? - spytałam.

- Słucham?

- Naprawdę twoim największym strachem jestem martwa ja?

Jason zaczął kiwać głową.

- Nie mógłbym tego udawać - powiedział. - Moim największym strachem jest utrata ciebie. Wiem, że to głupie, że znamy się dopiero od kilku miesięcy, ale to, co do ciebie czuję... jest silniejsze ode mnie. Ale ty ciągle mnie odpychasz. Wiem, że nie zachowałem się odpowiednio tamtej nocy, ale tak bardzo cię pragnę, że z trudem powstrzymuję się przed chwyceniem cię w ramiona, za każdym razem, kiedy cię widzę. Chcę się tobą opiekować, troszczyć się i dbać o ciebie, chcę cię chronić przed całym złem. Moglibyśmy być szczęśliwi, wiesz? Naprawdę szczęśliwi. Czy bycie szczęśliwą to dla ciebie taki okrutny los?

Patrzyłam mu prosto w oczy dokładnie analizując każde wypowiedziane przez niego słowo.

- Przyszłam tutaj - zaczęłam - ponieważ myślałam o tym, co się wtedy między nami stało i... - język mi się plątał zupełnie jakbym przed chwilą wypiła co najmniej dwa litry Ognistej Whisky. Nie wiedziałam czy to wpływ tego, co zobaczyłam czy decyzji, którą podjęłam.

- Tak? - spojrzał na mnie zaintrygowany.

Przeniosłam wzrok na jego twarz i przez chwilę nasze spojrzenia się spotkały. Teraz albo nigdy.

- Obiecałam ci spacer, pamiętasz?

- Doskonale - uśmiechnął się niepewnie.

- Co powiesz na dzisiejszy wieczór?

- Z wielką chęcią - rozpromienił się i różdżką przywołał swój płaszcz.

Złapał mnie za rękę i trzymał mocno. Dłoń miał dużą, silną i ciepłą. Uśmiechnął się szczęśliwie.

- Chodźmy.

Szliśmy w milczeniu. Nie wiedziałam dokąd, po prostu pozwoliłam mu prowadzić. Dziwne, jak swobodnie się z nim czułam. Z mężczyzną, którego ledwo znałam. A mimo to trzymanie go za rękę wydawało mi się być czymś całkowicie naturalnym, właściwym. Nasze dłonie idealnie do siebie pasowały. Była między nami jakaś swoboda, niemal magiczna więź, a kiedy spojrzałam mu w oczy widziałam coś, co mogłabym określić jako zażyłość, poczucie bezpieczeństwa. Jakbyśmy byli dla siebie stworzeni i całe życie szukali właśnie siebie.

~*~

- Tym razem to ty opowiedz mi coś o sobie - powiedziałam, kiedy wyszliśmy na zewnątrz. Księżyc świecił wysoko na niebie pośród miliardów gwiazd umilając nam drogę. - Ostatnio ty wyciągnąłeś ze mnie historię mojego życia, teraz ja chcę poznać twoją.

- Moja historia nie jest nawet w dziesięciu procentach tak ciekawa jak twoja - powiedział. - Moja mama jest czarodziejką, a tata mugolem, wychowywałem się na wsi na niewielkiej farmie na południu Francji. Byliśmy szczęśliwą rodziną. 

- Zaraz... nie chodziłeś do Hogwartu? - zdziwiłam się.

- Nie, pierwszy raz pojawiłem się w zamku kiedy ubiegałem się o posadę nauczyciela.

- Chcesz powiedzieć, że nie znasz tego zamku? Sekretnych przejść i ukrytych pokoi?

- Ani trochę.

- Widzę, że czeka nas kiedyś długa wycieczka mająca na celu zapoznanie cię z tym magicznym miejscem.

- Tak długo jak będziesz moją przewodniczką, pójdę wszędzie - wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, a ja się roześmiałam.

- Opowiadaj dalej.

- Mam siostrę, jestem pewien, że bardzo byście się polubiły. Miałem też brata... zmarł, gdy miałem pięć lat, nie pamiętam go zbyt dobrze. Rodzice bardzo przeżyli jego śmierć.

- Przykro mi - szepnęłam.

- Mnie też - przytaknął zamyślony. - To były dla nas trudne czasy, ale poradziliśmy sobie. Zawsze jakoś sobie radziliśmy. Miałem wyjątkowo silną rodzinę. Moi rodzice... świetnie sobie radzili, nawet po śmierci Davida. Robili wszystko, żebyśmy wyrośli na dobrych ludzi. Dali nam wykształcenie, godne życie.

- Właśnie, nigdy nie mówiłeś mi co robiłeś zanim przyjąłeś pracę w Hogwarcie.

- Och, to... byłem aurorem.

- Więc dlaczego uczysz transmutacji? - zdziwiłam się. - Powinieneś uczyć obrony przed czarną magią.

- Bo kiedy ubiegałem się o to stanowisko dowiedziałem się, że zostało już ona zajęte przez pewną śliczną blondynkę - uśmiechnął się, patrząc na mnie. - Mieli za to wakat na stanowisko nauczyciela transmutacji, a że nie jestem taki zły w te klocki postanowiłem zaryzykować. Jak się okazało, to była najlepsza decyzja mojego życia.

- Dlaczego?

- Bo poznałem ciebie - zaśmiał się.

- Dobra, dobra - zawtórowałam mu. – Mów dalej.

- Hm... konie. Kocham konie. Kiedy byłem dzieckiem godzinami mogłem jeździć konno. Czułem się jak rycerz - zaśmiał się.

- Kiedy ja byłam mała ukrywałam kota w sekretnym pokoju, żeby rodzice się o nim nie dowiedzieli.

- Nie miałaś łatwego dzieciństwa, prawda?

- To nie tak, po prostu... rodzice myśleli, że robią wszystko dla mojego dobra, że tak będzie lepiej. Miałam surowych rodziców, ale wiem, że mnie kochali.

- A siostry?

- Mieliśmy rozmawiać o tobie - przypomniałam mu.

- No dobrze - westchnął. - Co chcesz wiedzieć?

- Twoi rodzice. Co się z nimi dzieje?

- Mieszkają na wsi, kupili sobie całkiem niezłą rezydencję. Kiedyś cię tam zabiorę, obiecuję.

- Mówisz tak, jakbyśmy już byli parą.

- A nie jesteśmy?

- Nie - zaśmiałam się. - Lubię cię, nawet bardziej niż bym chciała, ale nie jesteśmy parą. Opowiedz mi o swojej siostrze.

- Regina... ma za sobą trudną przeszłość. Trochę narozrabiała, kiedy była młoda, ale w końcu się ustatkowała. Ma wspaniałego syna, spotyka się też z jakimś facetem, wydaje się być w porządku.

- Jest dla ciebie bardzo ważna – bardziej stwierdziłam, niż sptałam.

- Tak jak Andromeda dla ciebie - uśmiechnął się. - Kiedyś ktoś ją bardzo skrzywdził, cierpiała przez bardzo długi czas, a ja nie potrafiłem jej pomóc, to mnie zabijało.

- Czasem nie możesz pomóc ludziom, których kochasz. Czasem, musisz tylko pokazać, że jesteś przy nich, że mogą na ciebie liczyć.

- Wydajesz się być całkiem doświadczona jeśli chodzi o beznadziejne przypadki.

- Jak sam już zauważyłeś, nie miałam łatwego życia - wzruszyłam obojętnie ramionami. - Opowiedz mi coś więcej o pracy aurora. Macie jakieś specjalne uniformy?

- Nie - zaśmiał się. - Nie jesteśmy Supermanami.

- Kim?

- Superman. To... eee... są takie filmy i komiksy, wiesz, o superbohaterze, który ratuje świat. Nigdy nie słyszałaś o Supermanie? 

- Nigdy.

- O, dziewczyno, widzę że długa droga przed nami.

- Słucham?

- Superman, Spider-Man, Batman... wszyscy, poznasz ich wszystkich, obiecuję - uśmiechnął się szeroko.

- To jacyś twoi znajomi?

- Nie - zaśmiał się ponownie, a ja nie potrafiłam zrozumieć o co takiego mu chodzi. - To postacie fikcyjne, superbohaterowie z nadludzkimi mocami. To mugolskie filmy, coś jak trzej bracia od Insygniów Śmierci albo Czara Mara. Fikcja. 

- Mogłeś tak od razu powiedzieć - westchnęła. - Nie zrobiłabym z siebie idiotki.

- Nikt tego nie widział - zapewnił mnie. - Poza tym, byłaś bardzo urocza.

- Nie, nie byłam - powiedziałam i założyłam ręce pod biustem.

- Zimno ci? - zaniepokoił się Jason i zanim zdążyłam odpowiedzieć, zdjął swój płaszcz i okrył mnie nim. - W porządku? - spytał zmartwiony.

- Tak, po prostu usiłowałam udawać obrażoną.

Jason zachichotał. Uderzyłam go w ramię.

- Przepraszam - powiedział, próbując złapać oddech. - Po prostu tak komicznie wyglądałaś, kiedy to mówiłaś.

Nawet nie wiem kiedy do niego dołączyłam. Śmialiśmy się oboje tak głośno, iż byłam pewna, że zaraz obudzimy połowę zamku. Z Jasonem wszystko przychodziło tak naturalnie, nie musiałam się zastanawiać o czym będziemy rozmawiać, ponieważ tematy nasuwały się same, mogłam się przy nim czuć swobodnie i nie zastanawiać nad tym czy robię coś niewłaściwie. Mogłam być po prostu sobą. 

- Narcyzo - powiedział w końcu, kiedy brzuch rozbolał mnie od ciągłego śmiechu. - Wiem, że dzisiaj to ty miałaś poznać mnie, ale czy mogę zadać ci jedno pytanie? - poprosił.

- Już je zadałeś - uśmiechnęłam się, przygryzając przy tym dolną wargę. Jason spojrzał na mnie z ukosa. - Zgoda - zaśmiałam się.

- Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie?

Wstrzymałam się przez chwilę z odpowiedzią. 

- Zrozumiałam, że mam dość bycia nieszczęśliwą - powiedziałam i tym razem to ja pocałowałam jego.

~*~
*Harry Potter i Książę Półkrwi. Fragment został lekko zmodyfikowany na potrzeby opowiadania.

Chciałam Wam dzisiaj tylko powiedzieć, że za dwa i pół miesiąca piszę maturę i niestety, ale do tego czasu blog schodzi na bardzo daleki plan, muszę się przede wszystkim skupić na nauce. Mam w planach napisanie jeszcze dwóch rozdziałów w trakcie przygotowań do egzaminu, ale nie chcę Wam niczego obiecywać, bo czeka mnie teraz naprawdę intensywny czas.
Trzymajcie się cieplutko,
Wasza Ciocia Bella ;*